Pokarz mi ból, zerwij ze mnie
cierpienie duszy, leczę fizycznością.
On patrzy na mój cień.
Napawaj mnie, nienormalnością.

Dotyk budzi wstręt, przygnębienia
On mnie dotyka, zmusza
Patrzę, rozpalam spojrzenia
Nie jest tak, źle, gdy się nie trzeba ruszać

Czuję tylko zapach potu,
On nie przestaje, tak tracę wspomnienia.
Nie jestem w stanie stawiać kroków.
Odbuduj moje marzenia.

Panie Wszechmocny, Panie Wspaniały.
Chwalę Twoje imię, choć ledwo żyje, umieram.
W Tobie i tylko w Tobie, swe nadzieje zbieram.
Królu jestem człowiek młody, zbyt niestały

Piszę Panie do Ciebie, bo mówić nie mam odwagi.
Piszę z goryczą i żalem na mej myśli.
Wiem, że możesz, lecz chyba nie chcesz jej oczyścić.
Stoję przed Tobą Panie, odkryty, nagi.

Panie Pomóż mi, już nie daję rady.
Wokół tylu ludzi, wszyscy ranią się nawzajem.
A patrzeć na ból nie było nigdy dobrym zwyczajem.
Pomóż im Panie, ocal od zniszczenia, zagłady.

Nie daje rady mój Panie.
Żyję, jednak zabierz mnie, przeżyłem, patrzę na ich błędy.
Panie zabierz mnie stąd, nie chcę patrzeć na ich śmiertelne zapędy.
Oni umierają szybciej niż ja, Panie.

Para kochanków, oni na łożu śmierci leżą.
Piękno w najczystszej postaci.
Żegnają swoich przyjaciół mentalnych braci.
Ci ich mogiły zimą odśnieżą.

Chociaż żyli niedługo, zawsze byli razem.
Od początku, do końca siostra razem z bratem
Mówili, że grzech to, nie wypada.
A śmierć nie będzie łaskawa.

Śmierć, rozłączyć ich nie dała rady.
Śmierć, została oszukana pomimo zagłady
ciał, umysł pozostał nietykalny.
Razem do śmierci, układ nieodwracalny.

Jesień, liście już opadły.
Jesień, wspomnienia zbladły.
Widzę tylko pustkę, chandrę.
Powtarzam sobie w myślach mantrę.

Słowa opisują mój stan idealnie,
ale udaję, że jest inaczej, kameralnie.
Suknia balowa, obcasy.
Postawa prosta, dla klasy.

Uwierzę w każdę z kłamstw tych ludzi,
pracuję dla nich, ich oddech mnie budzi.
Mówią o nich arystokraci,
o mnie, ta co się szmaci.

Żyję bogato, wśród ludzi, lecz czegoś brakuje
szacunku, dobra i współczucia, to sobie sama dopisuje.