Pierwsze spotkaniem ze Stefkiem Kingiem

Książkę polecił mi bliski ziomek, dodał również, że akcja zaczyna się gdzieś od 200 strony. Oczywiście, nie było tak, że przewertowałem od razu strony pobieżnie, aż do wspomnianej, 200-tnej, ale, trochę żmudnie, brnąłem przez wprowadzenie do akcji, pewne tło historyczne bohaterów i miasteczka, by powoli dać się wciągnąć w historię. Jednak, historia, sama w sobie nie wciąga jakoś silnie. Przynajmniej w moim przypadku. I przyznaję, że początek historii może, a przynajmniej, trochę niecierpliwił i czekałem, gdzie ten "horror", z którego słynie King.

Po pierwsze, co się rzuca w oczy, to objętość książki. Jednocześnie, zważywszy na sposób jej pisania, jak również innych powieści Kinga, bo później miałem do czynienia z kilkoma jeszcze jego książkami, widoczna jest pewna dbałość o detale, przywiązanie uwagi do pewnych drobiazgów, które tworzą spójny, a przede wszystkim kompletny obraz całej historii.

Pomimo tego, że jest wiele wątków, znajdują one punkty wspólne, a dzięki temu tworzą też całość świata przedstawionego, który w ten, czy inny sposób układa się w logiczną całość. I pod tym względem nie dziwi również, że w pewnym momencie wiele książek Kinga doczekało się kinowej premiery. Scenarzyści dostają w zasadzie bardzo szczegółowy opis fabuły i bohaterów, włącznie z solidnym tłem dla poszczególnych osób, czy nawet zdarzeń, co sprawia, iż sami nie wiele muszą ślęczeć nad scenariuszem, bo powieść nadaje się doskonale do filmowej adaptacji.

Podobnie było w przypadku "Miasteczka Salem". Tym jednak, co mnie w pewnym sensie uderza właśnie teraz, a z czego nie zdawałem sobie wcześniej sprawy, być może dlatego, że nie przykładałem tyle uwagi do własnych odczuć względem tej powieści, jest pewna senność, która wręcz może zakrawać o "amerykańską poetyckość". Mówię "amerykańską" ponieważ odnoszę wrażenie, iż w tamtejszej poezji często daje się widzieć prostotę języka, a jednocześnie pewne poczucie iluzoryczności, które wcale nie posiłkuje się zwinnymi metaforami, a wieloma aspektami z codziennego życia. I pod tym kątem "Miasteczko Salem" można wręcz postrzegać jako swego rodzaju obraz poetycki i surrealistyczny. Jest tam pewna lubieżność, pewna codzienność, pewna prozaiczność życia i pewna prostota. Z uwagi, iż nie chciałbym nikomu spoilerować tego, co w miasteczku miało miejsce, ani kto kryje się za zagadkowymi zniknięciami mieszkańców, wydaje się, że nie mogę nic więcej powiedzieć, jak wyłącznie tyle: jest to powieść, która balansuje pomiędzy prozą poetycką a scenariuszem filmowym. I pod tym kątem może przypaść do gustu osobom, które w tym wszystkim lubią sztywne podejście do powieści, a zatem rozbudowane opisy, rozbudowaną, ale skrzętnie spiętą w całość fabułę, czy bądź, co bądź, sporą ilość bohaterów, których ciężko kategoryzować na pierwszoplanowych i drugoplanowych, bo czasem wymieniają się miejscami, co sprawia, że historia może w ten, czy inny sposób intrygować i zaskakiwać.