Twórczość, RapeMe!

Obudzisz się kiedyś w mym łóżku
W dłoni trzymając serce
Ja będę leżała tuż obok
Z dziurą w klatce piersiowej
Bez serca
Bez duszy
Bezsilna

Serce zgnieciesz jak owoc
Duszę wyplujesz jak pestkę
Wyjdziesz z uśmiechem na ustach
Ja będę musiała posprzątać

nie chcę podnosić wzroku
szukać kolejnego rozwiązania
próbować, naprawiać..

chcę zawiesić się na chwilę
zatonąć w swoich myślach

znaleźć swój raj
trochę nierealny
po prostu się rozmarzyć

nieświadomi swej porażki
obojętnie patrzą w zakurzone pudło
zaciągają się oparem wódki

na obrusie tłusta plama
na policzku tłuste palce
ślad po uderzeniu

matczyna łza
znika w cienkich włoskach dziecka
otulonego kocem nikotynowym

na obiad placki ziemniaczane
do kanapek smalec
wódka do kolacji

zasypiają z bólem głowy
wiercą się
wyrzuty sumienia

swój powrót namalowałem
zbyt długo się ukrywałem
obraz rozmył łez wodospad
mój świat się rozpadł

przelał się dzban obojętności
nie widzę światła w ciemności
żadne ze wspomnień nic dla mnie nie znaczy
na zdjęciach nie poznaję twarzy

w mojej norze nie ma dla was miejsca
nawet szczury nie znalazły tu szczęścia
głód nie pozostawił im alternatywy
zaczęły mnie zjadać gdy byłem jeszcze żywy

Czy wystarczy mieć zasób słów bogaty
by napisać mądrych wierszy kilka?
Czy aby podjąć decyzję ważną
wystarczy tylko chwilka?

Znowu Cię straciłam
ale jesteś jakby bliżej
Połykam Twoje wersy
by poczuć Twoją siłę

Czy to jest właśnie miłość
gdy chowam w zeszycie każde Twoje słowo?
Czy ścinając włosy
zmienię swoją chorą osobowość?

Może powinnam odpuścić
i przestać żyć we własnym cieniu
Więcej pisać o miłości a mniej o cierpieniu

drogę którą przeszłam
ty przerwałbyś w połowie
ale dłużej też nie zdołam
wulkan niepewności w głowie

spójrzmy co za mną
mój most płonie
sama rzuciłam zapałkę
sama sparzyłam dłonie

i ponownie...
i znowu...
moje brudne skrzydła
oczyszczam z popiołu

uwiodłeś mnie
słowem

serce splotłeś
wierszem

w Twoich oczach
mam rację

w ramionach
topię samotność

milczę
boję się że znikniesz

dusza zatruta
czułym wrzaskiem

utknęłam wewnątrz Ciebie

nie wiesz czy jeszcze coś znaczysz
chcą patrzeć na Ciebie ale Ty
niewiele masz to pokazania

musisz szybko coś wymyślić
zanim opadnie kurtyna
i zawiedziesz swoich fanów

mam pomysł
zabij się na scenie
oni to łykną
jeśli odpowiednio przyozdobisz

chodzi o cokolwiek
byleby tylko zaistnieć
choć i tak to bez znaczenia

brokat lśni
słychać brawa

od tygodni nie miała nic w ustach
wysuszona do kości
pusta

jednocześnie tak silna
pełna entuzjazmu wiary zapału
pragnie wznieść się
pomału

zbyt ciężkie korzenie
nie uleci daleko
chyba oswoi
ziemię

poczeka na
wybawiciela
który oczyści
miłością
brudne skrzydła

zadawali pytań setki
by wylać ze mnie resztki
neurotycznej osobowości

kazali łykać prozac
bym zza kurtyny szczęścia
dał im próbkę swej duszy

podałem na strunie
nutę samotności
nikt nie zauważył
prawdziwego jej znaczenia

zaznaczyłem swą obecność
w świecie optymistów
nie wierzyli w me starania

zobaczyli strumień krwi
już nie pytają
wierzą
słuchają żałobnej pieśni

spoglądam ku niebu
nasycone barwą Twych oczu
dręczy źrenice

zaciskając powieki
szybko ruszam przed siebie

wolę potknąć się o kamień
niż wciąż potykać się o myśli

łatwiej leczyć zadrapane kolana
niż rany na sercu

szuflada jest prawie
pusta
pozostał w niej tylko
nasz pierwszy pocałunek
pierwsze promyki szczęścia

walizka jest spakowana
pełna
nieczystych kłamstw
niedopasowanych ideałów
niewyprasowanych kłótni

na stole okruchy
naszych planów

na ścianie cienie
marzeń

w sercu ból rozstania