Tutaj w tym miejscu uwalniam swą chandrę
Wiele dziś rzeczy mi chodzi po głowie
Spisuję ich znamię na szarą kartkę Wszelkie myśli co zawarte mam w sobie
Widzę, mój umysł wskazuje mi prawdę
Moje ciało jest na to gotowe
Kroczę więc trzymając gardę
Pukam do drzwi i pytam o drogę
Choć raz jestem wielki raz jestem karłem
Wieszam nad sobą złocistą podkowę
Czuję jak życie mnie woła na wartę
Stawiając na drodze kolejną przeszkodę...

Tu gdzie rozmyślam wieczorkami
W katuszy pracując nad techniką
Otwartą rozetą otoczony gwiazdami
Wodzę strofą raczony muzyką
Jak architekt stawianymi murami
Lub kowal wytapiania techniką
Tak ja tu siedzę nad wersami
Wciąż trwoniąc się ludzką krytyką

I choć przebity licznymi wadami
Nie Łakomiąc się pustą liryką
Znów tak wracam tu za dniami
Ulegając swym starym nawykom
Gdzie przytłoczony myślami
Klęczałem nad każdą linijką
Odrzucałem puste ramy
I zapełniałem je swoją psychiką

By wiersz znów trafił w człowieka
Każde jego słowo ma płynąć jak rzeka
I nie może być stojącym pustym rymem
Ma mieć sens roztargnienie własną minę
A jej wyraz niejasny wiecznie skupiony
Jak grymas z całą resztą scalony
Widzieć musi sens oraz połysk
Z ojcem naturą lub wiarą
Co razem też chałturą grają
Matką zaś umysł ludzki
Kształtowany przez świata prawo
Całokształt prosty lecz huczny
Stojący jak drzewo twardo
Poznać go całego zawsze tak pragnę
Potem zaś światło zgaszę i ręką machnę.

Idąc do celu rozmyślam nad drogą
Co na mnie patrzy i na co patrzę sam
Nie odzywam się bo słowa mnie krępują
Wolę żyć chwilą niż lepszą połową
Lepsza połowa to droga gdzieś tam
Gdzieś tam, tam gdzie uczucia czują
Miejsce w którym muzycy grają pieśń nową
Malarze odrysowali już swój grall
A pisarze natchnieni kończą ostatni wers
Pytanie czy tam dotrę, czy zmienie kierunek
Czy ktoś pójdzie ze mną zapytam was wytrwali
Też pytający o to samo , by kroczyć w górę
Ruszajmy zatem szybko byle nie stać się zapomnianym