Cytaty - Peter Singer

(...) przywódca nie powinien przyznawać absolutnego priorytetu interesom obywateli własnego kraju. Wartość życia niewinnej istoty ludzkiej nie zmienia się przecież wraz z narodowością.

Dlaczego gatunek nie jest cechą moralnie znaczącą? Z tego samego powodu, z jakiego nie jest nią rasa lub płeć. Rasista, seksista i zwolennik "gatunkowizmu" mówią to samo: granice mojej grupy wyznaczają granice większej wartości. Jeśli ktoś należy do mojej grupy, jego wartość jest większa niż wtedy, gdy nie należy - obojętnie, jakich innych cech mogłoby mu brakować. Rasizm, seksizm i "gatunkowizm" są formami protekcjonizmu lub egoizmu grupowego.

U niosek trzymanych przez dłuższy czas w takiej hodowli teksaski przyrodnik Roy Bedichek zauważył inne objawy: Przyjrzałem się uważnie ptakom hodowanym w ten sposób i wydały mi się nieszczęśliwe. [...] Zamknięte w bateriach klatek prawie oszalały w tym okresie swego życia, gdy w warunkach naturalnych zyskiwałyby już samodzielność i ścigały w trawie polnego konika. Był to dosłownie kurzy dom wariatów.

Rzadko uświadamiamy sobie, że to właśnie człowiek zabija z najbłahszych powodów. Uważamy lwy i wilki za dzikie, ponieważ zabijają; lecz muszą zabijać, inaczej czeka je głód. Ludzie zabijają zwierzęta dla sportu, by zaspokoić ciekawość, upiększyć ciało lub dogodzić podniebieniu. Kierowani chciwością lub żądzą władzy, zabijają także członków własnego gatunku. Zabójstwo to zresztą dla nich zbyt mało. Nasze dzieje obfitują w świadectwa ludzkiej skłonności do znęcania się nad ludźmi i zwierzętami i torturowania ich. Żadne inne zwierzę nie ma takich upodobań.

Cykl produkcyjny krowy zaczyna się po zabraniu jej pierwszego cielęcia. Przez dziesięć miesięcy doi się ją dwa, a czasem trzy razy dziennie. Po trzech miesiącach jest ponownie zapładniana. Doić się ją będzie aż do ósmego lub szóstego tygodnia przed następnym porodem i potem znowu, zaraz po odstawieniu cielaka. Ta intensywna sekwencja ciąż i hiperlaktacji trwa zwykle około pięciu lat, po czym "zużytą" krowę wysyła się do rzeźni, a potem przerabia na hamburgery albo karmę dla psów.

Wegetarianizm oznacza nową więź z pożywieniem, roślinami i naturą. Mięso bruka nasze posiłki. Chociaż staramy się to kamuflować, pozostaje faktem, że główny składnik naszego obiadu przybywa do nas z rzeźni, ociekając krwią. Nieprzetworzony i niechłodzony szybko psuje się i cuchnie. Zjedzony, zalega ciężko w naszych żołądkach, blokując procesy trawienne, nim wreszcie, po paru dniach, zdołamy go wydalić. Pokarm roślinny to zupełnie nowa jakość. Ziemia daje nam gotowe pożywienie, które nie walczy z nami o życie.

Aby zmniejszyć niepokój cierpiących nudę cieląt, wielu producentów przez cały czas (poza okresami karmienia) trzyma je w ciemności. Budynki hodowlane są zwykle pozbawione okien, oznacza to więc zgaszenie światła. Zwierzęta, które pozbawiono już kontaktu uczuciowego, aktywności i bodźców, jakich wymaga ich natura, dodatkowo przez ponad dwadzieścia dwie godziny na dobę pozbawia się więc bodźców wzrokowych i kontaktu z innymi cielętami.

Przekonanie, że święte i nietykalne jest wyłącznie życie ludzkie, jest wyrazem szowinizmu gatunkowego.

Szowinizm gatunkowy pozwala naukowcom traktować zwierzęta doświadczalne jak elementy wyposażenia, narzędzia laboratoryjne, a nie żywe, cierpiące stworzenia. Na przykład we wnioskach o granty ze środków publicznych zwierzęta wymienia się w rubryce "wyposażenie" obok probówek i przyrządów pomiarowych.

Łatwo nam krytykować uprzedzenia naszych dziadków, od których uwolnili się już nasi ojcowie. Trudniej zdobyć się na dystans w stosunku do własnych poglądów i wartości, tak aby móc bez emocji doszukać się w nich uprzedzeń.

Cielę umarłoby gdyby całkowicie pozbawić je żelaza. Gdyby jednak otrzymywało odpowiednie dawki tego pierwiastka, mięso straciłoby na wartości. Ustala się zatem równowagę między zachowaniem jasnego koloru mięsa i utrzymywaniem zwierzęcia w takiej formie, by mogło dotrwać do chwili, gdy osiągnie wagę ubojową. Jest jednak anemiczne i chore. Cielę rozmyślnie pozbawione żelaza tak bardzo go potrzebuje, że liże wszystkie żelazne okucia boksu. Dlatego właśnie używa się boksów drewnianych.

Psychologowie stoją więc przed szczególnie dotkliwym dylematem: albo zwierzę nie jest do nas podobne - a wtedy nie ma powodów do eksperymentowania na nim, albo jest podobne - a wtedy nie należy dokonywać na nim eksperymentów, które wywołałyby oburzenie, gdyby zostały przeprowadzone na człowieku.