Twórczość, PATRYCJA TRZASKA

Mam raka duszy - zaawansowany.
Żywcem chce mnie zdusić,
Zatracić w otchłani,
W nie smaku bycia,
Gorycz bytowania.

Straciłam cenne pięć lat życia.
Zmarnowałam rok w nieśmiałości.
Zagubiłam cztery lata intelektu.
Co ja uczyniłam?
Tępa, głupia!

Mam dziesięć lat - Nie wierzę.
Ha ha jestem smarkula!
Nie, nie jestem.
Mam dwadzieścia lat,
Dwadzieścia mankamentów.

Co dzień przyglądam się sobie...
Mały pączek, mała zołza.
Czemu taka ohydna, stara?
Nie, nie jestem.
Nieprawda!

Ciało młode bez żadnej skazy...
Zmarszczki niewidoczne.
A czuje się staro... Ty też?
Tak schorowana, cierpiąca.
Zaniedbana!

Bestia wypuściła Judaszów.
Całują mnie po policzkach a w sercu
Zawiść, plan zniszczenia, zła ambicja.
Zaufałam.
Łatwowierna smarkula.
Niedojrzała!

Skosztowałam niespełnienia...
Za wszelką cenę,
Bywam tu, tkwiłam tam...
Dojrzałam.
Mam już siedemdziesiąt lat.
Długo jestem na tej ziemi? Prawda?

Boże! Wnętrze nie chce goić się.
Okradają strzępki mojej duszy.
Zabierają to co moje!
Złodzieje! Szydercy! Kłamcy!
Zbrodniarze dusz.

Dusza rozdzielana w pół,
Jedna ciągnie ku złemu,
Druga chce coś więcej...
Bowiem w tej drugiej
Wiele dobra jest.
Troskliwa. Pokutna.

Gorąca lub zimna? A Ty?
Jestem szara - smętna - letnia.
Obojętność jest zatraceniem.
Mam się palić całą wieczność?
Nie ugaszę tego płomienia.

Boże! Światłość miała być we mnie.
Niech wyjdą jadowite pająki ze mnie!
Uklęknę, pomodlę się...
Boże, ulecz mnie! Ulecz mnie!

~ Teraz już wszystko wiem...
To nie rak duszy - To one!
Demony - Nasze złe duchy.
Wśród nas współżyjące....

Na szczycie
Marmurowej skale
Siedziała kobieta w piórach
Anielskie oczy otworzyła
Rozwinęła swe skrzydła
Usłyszała szum leśnych fal
Słyszysz ciszę? Ona tak.
Błękitne niebo się zachmurzyło
Stało się czarne
Ptaki odstraszyło
Pobiegła przed siebie
Bojąc się o swoje istnienie
Na nic jej były skrzydła
Ty wiesz? Latać nie potrafiła
Nagie, czyste ciało poraniła
Brudem, krwią zaplamiła
Zobaczyła siebie
W świetle i ciemności
Lecz okrył ją mrok bez litości

Moja dusza zniewolona na ziemskich
Czeluściach
Prześladowana przez jeźdźców w moim
Ciemnym odbiciu
Tropią, zakradają, gnębią - Jest ich siedmiu.

Na moim kręgosłupie obdarta torturą - Tkanina.
Uśmierzam wybitą w kręgach boleść
A czerwone łzy spływające spod mojej duszy
Uwalniają mnie z jarzma ucisku...

Mój duch jest niewolnikiem w mojej
Własnej świątyni
W końcu nadejdzie dzień
Kiedy wreszcie zostanie
Wybawiony - Będzie wolny!

Bezdennym kamieniem jestem!
Podobnym do tysiąca kamieni.
Umieszczonym na granicy śmierci,
Wrzuconym w koryto rzeki.

Uporczywie niknie...
Bezustannie jęczy...

Niezniszczalnym kamieniem jestem!
Bordowym - lżejszym od powietrza.
Uderzonym o powierzchnie wody,
Wrzuconym nie płytko, nie głęboko...

Niestrudzonym kamieniem jestem!
Ciecz wyczerpuje moje wnętrzności.
Bełkoczę - na wierzch wychodzą bąbelki.
A Ty ozięble omijasz tysiące kamieni!

Kamień żyje...
Kamień kona...

Poruszasz się do małych pęcherzy,
Wydobywasz kamień bordowy.
Nieczule trzymasz w garści,
Z powrotem wrzucasz do rzeki.

~ Bordowym kamieniem jestem!
Niezbędnym dla pokrewnych kamieni...

Będę trwać tak długo
Jak spleciony z włókien sznur
Sznur mego życia
Sznur mego egzystowania

Każdy na sznurze węzeł
Spowodowany egoizmem
To me problemy
To me poniżenia

To są tylko supełki
Muszę je rozplątać, uwolnić, zlikwidować

Między tymi pętelkami
Znajdują się małe, duże perły
To me rozkosze
To me uniesienia

Będę trwać póki nie przeminę
Jak roślinność i zwierzęta