Twórczość, PannaDygresja

niemożliwym
by ziemia niegdyś obracała się bez niego
by istniało coś przed nią

a jednak

wątpienie
w jego niezachwianą doskonałość
jej wzrastające piękno

nie pozwala czekać
na ponowne zatracenie świata

Myśli, które płowieją - malujesz
Na czerwono - wcześniej szare
Ściszasz półszept
Milczący ust splot
Zmarznięte dłonie ogrzewasz gestem
Sycisz duszę

Dzieją się stany w głowach
Osobne, a jednakowe
Łączymy je w całość
Wspólną wolą

Myśli, które płoną - spopielasz
Szare - a wcześniej czerwone
Ściszasz półszept
Sama milknę
Zmarzniętych dłoni nie ogrzejesz słowem
Nie nasycisz duszy

Dzieją się stany w głowach
Osobno jednakowe
Dzielą rankiem na dwoje,
Wspólną wolą

Twoja czułość jak ja w środku, zgasła
Jeśli zechce wrócić, czekając nie zasne

Dźwięki strun, głosu drżenia
Mrzonki
Tylko cisza

Harmonizuje oddech i serce
Zwalniam myśli
A wszystkie są Tobą

Mój nie-wymarzony,
Czerwienisz moje myśli
Ciało prostujesz niczym strunę
Drgam pod lekkim dotykiem Twego oddechu
Jestem na każde skinienie

Mogłabym iść do Ciebie, świcie
W głęboką noc, nawet gdybyś nadszedł nigdy
I żebrać - z bogactwa duszy
o jeden złamany grosz
Rzucony od niechcenia
Jak moje złe słowa

Czekając oddycham ciszą

Bezsenność.
Błądzę po pokoju z wspomnień
Rzucam w kąt sercem

Myśl ciężka spada mi na głowę
Chłodu i ciepła brak mi naraz

Nie po drodze mi z sobą

Strach jest drżeniem duszy
z zimna jej niestałości
rozgrzany ciepłem wspomnienia
Twojego uśmiechu
przenika moje ciało
ulatnia bezmiar czucia
motyle śmiałości

Nie stało mi jeszcze blizn po poparzeniach
załzawiania oczu
lęku

Zbolały umysł nie przyjmuje przestróg
oszołomiony stagnacją
błądzi

Skrzydlatą wolność próbuję złapać w sieć
utkaną z powinności
daremnie

W krainę słodkości
Piekarnik poniewierki
W świetnych obcowanie
Nie wierzę

Obracać koralików
Rachunków sumiennie płacić
Żyć martwa
Nie umiem

W mojej głowie
On jeden
Stworzył i nadał sens
Wie wszystko

Zbyt duży wiatr
Rozwiewa moje myśli
Nie umiem być kamieniem
Nie umiem oddychać na raty
Dzielić życia na pół
Na ćwierć
Ósemki

Niepodzielna samotność

Brakuje mi Twojego jestestwa
Milimetr od mojej skóry

Palców tworzących milion dróg
Szukających ucieczki
Brodzących we mnie

Oddechu ciepłem
Wycisza i budzi moje zmysły
Gładzi szeptem

Zapachu łaskoczącego nos
Przenika powietrze
Zaznacza Twoją w nim obecność

Brakuje mi Twojego jestestwa
Milimetr od mojej skóry

Zgaś mnie
przywarciem
niecierpliwością rąk i ust
Połam konwenanse
oddycham
szybciej niż bije mi serce
Szum mi w głowie
wichrem
opadających włosów
Podnieś mnie
wolno
z niestałości

Umrzeć z lekka - błogostan.