spojrz na mnie
spojrz za siebie
roznica tak niewielka
a tak daleka...

moge myslec to bylo
mozesz myslec to bedzie
niby tak samo
a tak inaczej...

wslucham sie w czyny
wsluchaj sie w slowa
wyraznie tak szepcza
a i tak za cicho...

spojrz na mnie
spojrz za siebie ...
co widzisz ?przyszlosc
a i tak przeszlosc zyje...

już siedzę w łodzi zbudowanej
z desek moich uczuc.
ubrana w martwość ściskam
w dloniach metalowe serce.

ostatni rejs po życiu zaczynam
obserwując lecz nie ingerując.
dotykając lecz nie czując.
i choć było moje, moim nie będzie.

już do morza przeszłości wpływam
w nim każdy smak, dźwięk, obraz
w nim wspomnienia utracone dostrzegam
jak bezgłośnie po falach dryfują.

czy nadejdzie deszcz, który zburzy
tę cisze?płynę dalej....
czy nadejdzie sztorm, który rozszarpie
to morze? plynę dalej....

metalowe serce i zapisane w nim zycie
w oceanie mnie samej zatopić muszę.
w oceanie życia, życie me na dnie ginie.
metalowe serce przez nikogo nie będzie poznane.

w oknie noca,
do aniola sie modlac,
w glowie szuka dzwieku
kolysanki matczynej.

lecz ani jednej ani drugiej
nie pamieta teraz.
kolysanka do snu koila,
wspomnienia o niej budzila.

po latach pustki
usiluje ja przywolac.
lecz mgla dziecieca
obie zaslonila.

w oknie noca,
do aniola sie modlac,
by znow poczula jej dotyk,
by znow uslyszala jak spiewa.

a gdyby tak kazde slowo
w uczucia zamienic
jak bym teraz wygladala?
poszarpana czy cala?

a gdyby tak wszystkie dzwieki
nowym obrazem byly
jak swiat bym teraz widziala?
przez krew czy wode?

a gdyby tak zlo zniknelo
w imie dobra poszlo
jak bym zycie mogla cenic?
w radosci skapana?

a gdyby tak czas stanal
blizne, pamiec wymazal
czy zostalo by cos w nas?
co zmienilo by strach?