Był sobie kiedyś facet,
podobno miły, kochany
przyjaciel przyłóż do rany,
urody lecz nie miał ,
tak się mu zdawało.
Lecz znalazł kiedyś ,
ta jedna być może jedyną,
Marzył sobie i śnił o niej,
dni całe i noce nie przespane.
Ona z czasem go polubiła,
ba nawet kochała,
lecz on to popsuł,
spieprzył fatalnie ,
od roku stara naprawić swe błędy,
i gdy jest już blisko już prawie u celu,
pragnie jej bardzo żyjąc bez drogi,
która podążać za serca skomleniem,
pragnie od zawsze szepcząc pół głosem.
Jestem twój cały jak psina wierny,
po prostu mnie kochaj ,
i nie bądź już sama, zaopiekuj się mną,
a dam Ci Ciepełko, swe serce i miłość.
Tylko mnie kochaj ...

Jak człowiek w tułaczce,
za sensem w pogoni,
siły wewnętrzne żywota wciąż trwoni,
szukając miłości istoty cierpienia,
znajduje swój port ukojenia,
lecz tracąc w swym życiu pierwotne wartości,
zatracił w nim także przystań miłości,
i płakał rzewnie,
i skomlał żałośnie,
w noc jasna gwiaździstą,
pragnął na chwilę marzeń spełnienia,
myśląc o pewnej rudej kobiecie,
bowiem ona lat temu mnogość,
ujęła mu serca korzenie i ściska mocno,
aż ślina krwią staje się prędko ,
po czym namiętnie spija owoc cierpienia słodkim pocałunkiem,
a tułacz wciąż cierpi i krwawi i zdycha ,
gdy spowity mgłą port zbawienia,
stal się wiecznymi kajdanami zniewolenia.

Maj, odwieczny utęskniony,
strachem serca przepełniony,
jak nikt nigdy tak jak teraz
siedząc , myśląc sobie nie raz
jak to będzie z nami wtedy
gdy się dotkną ust granice.
Gdy sie zamkną nam źrenice,
gdy twe piękne oczka śliczne,
juz zostaną po kres czasu,
nie zmienione w cudzych rekach,
nie uderzą znów błękitem
w którym tonąć pragnę wielce,
ust bez szminki róż cudowny,
równie cudny jest miód pszczeli ,
lecz najsłodszy pocałunek,
miss piękności tego świata ,
nie umywa się do twoich ,
pocałunków, tych stęsknionych,
dla nich rad jestem wyjeżdżać ,
tęsknić dzień, drugi trzeci,
by od progu domu słyszeć,
cześć kochanie, wiesz? tęskniłam!

Szklaneczka whiskacza czy setka wódki,
popijmy w ten wieczór za nasze smutki.
Bóle,cierpienie żałości rosterki,
choć na chwilę zapomnieć swe męki.
Żyć bez cierpienia,
nie czuć zniewolenia.
Pragnąc spokoju duszy wytchnienia
zalał więc mordę w przypływie natchnienia.
Wierząc w marzeń spełnienie
wyzionął ducha widząc marzenie.