Hej, człowieku, Ty pod mostem
Czy twe lato ciepłym jest?
Hej, chłopczyku bez mamusi
Czy to lato bawi Cię?
Hej, kobieto, Ty bez męża
Czy w te lato będziesz piękna?
Hej, kolego, gdzie Twój uśmiech
Przecież lato nadal trwa.
Czy to zima, jesień, wiosna
Każdy z nas swe smutki ma

dziś powierzam Ci mą dłoń
Za nadgarstek ciągnij lekko,
zanurz palce w czerni toń.

Już mnie dźwięk znajomy doszedł,
pióro wije się wśród stron
Kawy z mlekiem zapach rozszedł
palce wpadły w czerni toń.

Weno...
tak dziś sobie wyobrażam,
siebie już za kilka lat
Siedzącego w cichym kącie,
domu, pośród czterech ścian
Zegar śmiać się bezlitośnie
tu, w mym progu, nie spróbuje
A ja sam, wśród ksiąg radośnie
własny umysł wierszem struję.

Nowym bohaterem,
wiersza Cię mianuję
Na słów skrzydłach w wierszu moim
za siódmą górę pofruniesz.

Polecisz, hen, daleko,
gdzie nie dotarł nawet wiatr.
Mój wiersz za Tobą nie nadąży,
zostanę z nim na chwilę sam.

Gdy powrócisz, mi opowiesz
jakim barwy świat się mienił
Pióro chwycę,
i uchwycę
Niezmierzone Twoje sny

Obraz w słowo, słowo w obraz
Niewidomy ujrzę świat.

Poeto, okulary włóż!
Oczy wbijże
w pustą kartkę
i ładnego
coś nam stwórz.

Tutaj rymy,
tam dziewczyny
Ale gdzie! Na kartkę patrz
Tyś artysta
głowa czysta,
Choć dziewczyny
dobre rymy
Ty się, hej! Na pracy
skup

Ej, poeto!
Krzycz w swym wierszu
niech Cię potok niesie słów
Bo gdy zaczniesz
to nieprędko
skończy się lawina nut

Tra la la,
poeta pełne ręce pracy ma
Tra la la,
na dziewczyny czasu brak

Ej, ożeń się, poeto
z poezją swą własną
Błyszczeć nie musisz monetą
ani garniturem
z markową etykietą.

Hej, hej, wznieśmy wszyscy toast
bo poeta, jak atleta
Zawsze się siłuje
sam