Nie obchodzą mnie nazwy prochów, każdego kosztuje po trochu. I w tym momencie jest pięknie, to mój lek na depresje. Kończą się myśli zgubne a popołudnie zaczyna byc cudne. W nocy ten stan się ulatnia, powraca bolesna prawda. Tej karuzeli nie przerwę, bo w moim świecie jest, nie wiem ... piękniej?

Odetchnąc pełną piersią, odepchnąc teraźniejszośc, zamurowac to co było, nie przejmowac się już chwilą, przestac myślec o przyszłosci bo zaczyna wszystko złościc.

Mój świat jest tak mały, ledwo jednoosobowy, a Wy nie jesteście w stanie go ogarnąć swoimi wielkimi rozumami.