Życie, o którym śnimy, o którym marzymy, jest niejako mechanizmem obronnym na widok tego prawdziwego.
Życie, którego pragniemy jest pełne prawidłowych wyborów. Dróg zwieńczonych wiecznym szczęściem. Wspaniałych i cudownych miłości. Pokoju na świecie. Dostatku dla wszystkich. Bez chorób, w szczególności tych śmiertelnych. Z przyjaciółmi, rodziną, ukochaną osobą wśród tylko tych dobrych dni... Bez smutku, łez, cierpienia...

Tworzymy zupełnie przeciwstawny obraz realiów, co sprawia, że obecny, prawdziwy świat, wydaje nam się jeszcze bardziej okrutny, niż dotychczas. Wolimy zatracić się w marzeniach, w których nasze życie nabiera zupełnie innych kształtów, lepszych.

Bowiem prawda jest okrutna. I coraz trudniej się do niej przyzwyczaić.

Owszem, obecny świat nie jest tylko wypełniony złem; istnieją też te lepsze uczucia. Jednakowoż zdarzają się rzadziej, niż byśmy tego oczekiwali.
W zamian otrzymujemy informacje o wojnach w Iraku; o gwałtach; morderstwach; samobójstwach...
Dodatkowo sami dokonujemy błędnych wyborów, które później przysparzają nam problemów, smutków, łez... Następnie, zakochujemy się, w przekonaniu, że oto właśnie przytrafiła się ta szczęśliwa, wieczna... A później, cierpimy, gdy okazała się tylko jednostronnym uczuciem.

Jednak, może właśnie te gorsze chwile mają dać nam siłę na stawianie czoła następnym dniom. Może nasze marzenia o lepszym świecie mogą się ziścić, jeśli tylko staną się pragnieniami nie jednej osoby, a większej ilości.
Może te właśnie chwile mają nas przygotować na przyjęcie naszego losu, który jest nam pisany. Byśmy nie ugięli się pod wpływem kolejnego ciosu, tylko unieśli głowę jeszcze wyżej i uparcie brnęli do celu...?

Bo iskierka nadziei jednego człowieka, to tylko mglisty, słaby punkt. Ale już dwóch osób, to widoczniejszy i mocniejszy blask, który daję wiarę innym ludziom; na lepsze jutro.