Zmierzam ku temu czym jest marność ludzkiego losu by dotknąć twej dłoni...
Zagłębiam się w otchłani niczego i wszystkiego by móc znów popatrzeć w twe kasztanowe oczy...
I to wszystko staje się bezsensem bo to tylko wydarta z półmroku aluzja rozpaczy...
Nikczemny entuzjazm czyniący spustoszenie w każdej człowieczej egzystencji...