Umieramy w każdej chwili, na różne sposoby, aby w tej samej chwili odrodzić się nowymi, w jeszcze większym pięknie. Zwłaszcza kiedy zaczyna żyć nasze serce w nas i dla nas, to zaczynamy umierać w tak wielu ludzkich sercach. Nic to. Poległym chwilom cześć i wdzięczność, ale liczą się te teraz i te, które urodzą się z teraz. Tegoroczna jesień uczy przemijać długo, mądrze i pięknie. Uczy wykorzystywać to co przynosi życie i zamieniać to życie w dalsze radosne życie. Kiedy więc patrzę w okno i widzę ten blask promieni słonecznych, to wiem, że muszę wyjść w otaczającą mnie przestrzeń i wykorzystać ciepło listopadowego słońca i tą obfitość jaką daje ziemia na tych nieużytkach, w których natura i tak postarała się o bujność barw, smaków, zapachów i wszelkich chwil, które migocą i kreują moją duszę i ciało, w poczucie uczestnictwa w boskim cudzie stwarzania i ciągłego przeobrażania tego co już Bóg stworzył i dał - zda się On do mnie mówić - TERAZ TY!