Stanęłam przed grobem i zastanawiałam się co powiedziec. Czy "Czesc, co u ciebie?" było by odpowiednie? Z drugiej strony przemawianie do zmarłego zawsze wydawało się mi głupie. Jak rozmawiac z kimś, kto cię nie słyszy? I nagle przypomniałam sobie te złe chwile, nie dobre. Ich nawet nie pamiętam. Nie mogłam już tam byc. Pędziłam na rowerze jak najszybciej mogłam, by uciec od tamtego miejsca. A obraz płaczącej dziewczynki stanął mi przed oczami. Wszystko było takie inne, ja byłam inna. Wróciłam do domu i spojrzałam na to jedyne stare zdjęcie. Nagle słowa "Ona bardzo cię kochała" zaczęły miec jakiś sens, pomimo wszystko.