Sięgnąć po dotyk nieba, wzniecić ogień, który serce rozpala i którego płomień ugasić zdoła jedynie kres istnienia. Upajać się błogim uściskiem uczuć, kochać bez końca tak, by w rozkoszy okowach pozostać wieczność całą i nie bacząc na konwenansów zasady utonąć w morzu miłości... najcudowniejszej pośród odczuć otchłani.
Żal tylko, że po marzeń tych przecudny bukiet sięgać jeszcze nie pora.
Cierpliwości moja, pośród ludzkich cnót królowo, pozwól bym dotrwał w czyśćcu bezsilności do mych marzeń spełnienia, bym poczuł wreszcie mój dotyk Nieba.
Autor
20 October 2010, 07:36
przepięknie, to wyraża to co ja teraz np przeżywam
jestem pod wrażeniem
brawo!
12 October 2010, 23:00
Cóż można dodać, pozostaję w cichym zachwycie urzeczona magią tych słów...
12 October 2010, 12:58
Jedna z najpiękniejszych myśli jakie ostatnio czytałam .Ukłony i wielkie uznanie dla jej autora.Pozdrawiam!
12 October 2010, 11:02
Czytając tą myśl w sercu rozpromienia się całkiem spora iskra nadziei w prawdziwą miłość, która czasem zostaje zasłonięta, zakurzona przez szara codzienność i cynizm ludzi. Wielki plus. Porywam do zeszytu ;)
