Adana
"(...)budzę sie sama i nawet nie mam sie do kogo uśmiechnąć, nie mam do kogo skierować myśli, moja samotność mnie przerasta"
To nie samotność cię przerasta, lecz życie.
s
"Budząc się rano niejednokrotnie zastanawiałem się po co się obudziłem..."
Podobna uwaga jak wyżej
Zgadzam się z RiNą ranek jest jak "czyta" karta paieru, jak ją zapiszemy zależy wyłącznie od nas.
Dziękuję za wpisy

A ja się zgadzam. Gdy wstaję rano potrzebuję czasu by pozbierać myśli, samotności. Mnie poranek wycisza. Rano wszystko jeszcze jest spokojne, dalekie od od zgiełku dnia. Jestem sama dla siebie, wolna. Później przychodzą problemy i potrzebujemy kogoś by się wyżalić, wesprzeć, szukamy zrozumienia.
Wieczorem jesteśmy z tym wszystkim sami przytłoczyły nas sytuacje i potrzebujemy drugiej osoby by poczuć się wartościowo.
Rankiem wszystko jest jeszcze "czyste".

Nie zgadzam sie, budzę sie sama i nawet nie mam sie do kogo uśmiechnąć, nie mam do kogo skierować myśli, moja samotność mnie przerasta