Przyjdzie dzień w którym udusisz się własnym kłamstwem. Poczujesz duszność wywołaną uczciwością drugiej osoby, której zafundowałeś pasmo kłamstw wymierzanych prosto w oczy.
21 March 2010, 21:43
Człowiek uczy się na własnych błędach, a ich konsekwencje ciągną się za nami całe życie. Często pomimo chęci, czy wewnętrznego żalu za grzechy nie mam sposobności na zadośćuczynić wyrządzonych szkód. Niestety takich sytuacji jest mnóstwo bez sensownego i zadowalającego wyjścia... Skrzywdzonych ludzi bez liku, ale kto mieczem wojuje od miecza ginie i być może zobrazowany fakt - przykład osoby duszącej się krzywdami, które popełniła będzie przestrogą dla innych i prognozą na lepsze, prawdziwe ( z powodu braku kłamstwa ) jutro, które można uznać za zadośćuczynienie, jeśli się nie wymaga personalnego zadowolenia, ciesząc się wynikającym dobrem ogółu.
21 March 2010, 19:23
... o śmierci to raczej nie... ale wystarczy wyjechać... no i co to za zadośćuczynienie, gdy po latach dowiem się że ktoś pokutuje... często jego pokuta jest też pokuta osób postronnych...
21 March 2010, 19:14
Satysfakcję, że być może dzięki Twojemu cierpieniu, osoba ta zmieni swoje postępowanie. O dosłownej śmierci raczej nie ma tu mowy, więc jest szansa na odpokutowanie - kłamcy i rekonwalescencję - zranionego/nej.
21 March 2010, 18:36
... to prawda... tylko co to da skrzywdzonej osobie?... nieraz już nawet się o tym nie dowie... nie uzyska zadośćuczynienia...