Żyjmy tak, byśmy (światem) zmartwychwstali.

Paladin,
Ktoś mi kiedyś powiedział, że ponoć to my wybieramy świat, w którym żyjemy. Tworzymy świat. Jesteśmy światem. Całym światem. Tylko światem. Czyimś światem.
I kurcze, to może być prawda. Smutna prawda. Bo były czasy, gdy najszczęśliwszym było się skacząc na skakance, siedząc godzinami na drzewie, jedząc hubę bubę, albo patrząc godzinami w niebo. Łuszczyłeś się wtedy na potęgę, miałeś piasek w oczach i krew na kolanach, igrałeś ze śmiercią zjadając czekoladę z podłogi.
Świat jest szary. Zawsze niedostatecznie biały, nigdy zbyt czarny. Chociaż, ponoć patrząc długo na słońce, widzi się potem mnóstwo kolorowych plam przed oczami
A może się ślepnie?
A może to nawet to samo.

Cześć Echo_. Masz rację. Jak zawsze, masz cholerną rację. To przykre, ale chyba skłania do tego, żeby coś w tym życiu zmieniać. Żeby uciekać trzeba mieć dokąd uciekać. Ale żeby wspominać, trzeba mieć ucieczkę od monotonii każdego dnia. Chyba każde z nas chciało by być kimś, kto coś przeżył. Bowiem zdarza się tak, że kto "długo żył, niewiele przeżył".