powoli nieogarniam rzeczywistosci. zapuszczam sie w glab wlasnego umyslu i gubie sie wsrod mysli, pytan i wspomnien. i mam niezmierna ochote zniknac. zamieszkac we wlasnej glowie i wreszcie odkryc tajemnice. tajemnice mojego umyslu. tylko czuje strach. nic wiecej tylko strach, przed rozczarowaniem. obawiam sie ze rozczaruje sama siebie i to bedzie krotki epizod psychotyczny ktory zostawi na mnie slad do konca.
i nie bede juz nic znaczyc dla siebie.
i nie bede nic znaczyc dla innych.
i nie bede nic znaczyc dla ciebie.