Pod potokami szumiących gwiazd, nagły rozbłysk przywołanej pamięci rozjaśnił mi dzień, już dogasający. Poprzez firankę wspomnień i snów widzę czas, na który nie byłem gotów… Nie byłem przygotowany na świat bez ciebie.
11 December 2010, 01:52
ta mysl i kilka ja poprzedzajacych powinny byc polaczone w jedna wypowiedz - piekny wiersz, brawo!
a moze to byla jednosc tylko zostala celowo rozdzielona?
3 December 2010, 17:35
Nie jest tak, że to my dojrzewamy do niektórych uczuć, częściej raczej to uczucia dojrzewają dla nas. Kwitną. Uszlachetniają się. Stają się wszystkim.
"Potoki szumiących gwiazd...", cudowne. I patrząc na ciemne niebo można usłyszeć ciche dźwięki, które jak uwierzyłam teraz, są szeptem gwiazd...
2 December 2010, 17:26
Dziękuję za Wasze komentarze Kochani.
Asiu, każdy czas byłby nie w porę... Ale show must go on. Nie ma innej drogi...
Dominiko, jakże miło mi Cię gościć u siebie :)
Madziu... te słowa... "cud", który otrzymałem na własność :*
2 December 2010, 16:10
Tam gdzie twej duszy ślady tęsknoty fala zmyła
I ląd duszy nagle zbyt obcy, i ziemia serca niczyja...
2 December 2010, 12:57
Tak jak ja teraz. Nie jestem przygotowana na taki czas....
Świetne słowa.