Spójrzmy zatem.

Dzień: pięknie, słońce, na które nie da się patrzeć, bo razi w oczy, razi w oczy przeraźliwą, przeszywającą jasnością, zmuszającą do kichania. Nieustannego, ciągłego kichania. Chmury, cudowne, kiedy widać je naprawdę dobrze, można się doszukiwać kształtów (kto tego nie robi!) jednak po kilku chwilach widać, że kontury nie są tak bajeczne, nie łączą się w jedną (pożądaną) całość. Kiedy chmury nie są tak piękne… co tu dużo mówić. Nie można patrzeć.

Noc: oczywiście, najlepsza. Zacznijmy od gwiazd tym razem. Tyle ich jest! Należy im się to. O czym przypominają? Co mówią? A no mówią wiele. Przypominają jak odległe są, jak dalekie, jak niedostępne. Przypominają ludzi, przypominają RÓŻE. Tęskno. Księżyc oczywiście patrzy. Świeci, ale nie rozjaśnia, nie stara się ułatwić, nie pomaga zasnąć, przeszkadza, dokucza, irytuje, mimo, że tak wspaniały. Przypomina, UPOMINA SIĘ O SWOJE. To do niego należy noc, nie do tego, kto patrzy, nie pozwala na to. Słabość.

Deszcz.

Faktycznie – cudowne.