Idziemy z zaciętymi minami, błyszczącymi oczami i płonącymi duszami. Idziemy przed siebie, nie znając ni drogi końca, ni jej zakrętów. Nie chcemy chyba znać tego cholernego końca- idziemy, karmiąc się nadzieją i innymi namiętnościami, które przynoszą siłę naszym sercom. Czerpiemy moc z miłości, nienawiści, przyjaźni.

A wszystko, po to, by stanąć ze światem do walki twarzą w twarz i odnieść zwycięstwo.

Czy jesteśmy pomni na jakikolwiek fakt porażek...? A może one jeno nas motywują...?
Wyciągamy z błędów jakieś wnioski... grunt, to je zastosować.