Daj mi jeden, choćby najmniejszy powód, bym uwierzyła, że szczęście istnieje. Że mam szanse na to, aby świat zaczął mi sprzyjać. Abym mogła w końcu kogoś pokochać, a ktoś mógł pokochać mnie. Taką jaka jestem, pełną wątpliwości, smutku, nieidealną, z milionem wad i jedną zaletą, i milionem zalet i jedną wadą. Żeby ktoś pokochał tą dziewczynę, którą jestem, kiedy nikt mnie nie widzi. Tą, która nie uśmiecha się cały czas, tylko tą, która jest ciągle smutna. Nie tą pełną ciepła, tylko zimną sukę. Może wtedy uwierzę, że "jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie".