-Co Ty w ogóle Serce potrafisz? - Spytał Rozum.

-Potrafię... Kochać. - Odparło smutno Serce.

-Więc dlaczego nie kochasz?

-Bo to zbyt boli. Ty mi nie pozwalasz. - Powiedziało Serce, spoglądając smutno w dal. Usłyszało za sobą głośny śmiech.

-Ty mnie, Serce, nie rozśmieszaj! Miłość to matrix. To nie istnieje! - Serce westchnęło głośno. Głośny śmiech ustał, a Rozum przysiadł na zielonej trawie. - A wiesz co jest najgorsze? - Serce spojrzało na skulony Rozum, który nie przypominał zwykłego Rozumu - tego dumnego i wyniosłego. - Że ja bez Ciebie nie mogę poprawnie funkcjonować. Nie marzę, nie czuję się tak jak zawsze. Po prostu, przechodze z dnia na dzień... A Ty, podtrzymujesz cały organizm swoim optymizmem, którego mnie brak. Serce...Ach, Ty głupie Serce. - Westchnął Rozum. - Jesteś tak wielką siłą, że nawet najpiękniejszy umysł Cię nie pobije. Potrafię o wiele więcej, niż Ty, ale Ty potrafisz to najważniejsze... Kochać...

-Och, Rozumie, bez Ciebie ja nie potrafiłabym mówić... Nie potrafiłabym być tak piękna, jaka jestem. - Serce przytuliło Rozum. - Kochać... Cóż to znaczy, kiedy osoba, którą obdarzę miłością jest poza zasięgiem wzroku, ręki? Nie ma do mnie zaufania? Nie jest moim przyjacielem? Rozumie, nie rozumiem tylu rzeczy. - Westchnęło Serce, a Rozum chwycił jej dłoń. - Miłość jest przecież owocem przyjaźni, nie przyjaźń miłości... Ty nie ufasz tak szybko, ja ufam od razu. Nie potrzebnie... - Serce znów spojrzało w dal. - Zawsze cierpię...

-Och, Serce...