Chcę snu. Snu z otwartymi oczami, snu bez powiek, bez mar, widm i iluzji, prowadzących mnie powoli od jednej wizji do drugiej, jak po nitce do kłębka - w głąb świadomości.
Potrzebuję odpoczynku od emocji, pulsującej we mnie krwi, nabrzmiałych żył, napiętych mięśni, od pompujących życie płuc.
Mentalna hibernacja, w której nic nie może się stworzyć wbrew mnie, ani z moim udziałem.
Samoistna odbudowa wewnętrznego 'Ja', które siedzi samo, zagubione w rekwizytorni pełnej wykrzywionych masek, i cicho kwili..