Absurdem życia pisane ludzkie losy, kreowane przeszłością, napędzane przyszłością, o teraźniejszości ktoś raczył zapomnieć, która zawsze gorszą w zawirowaniu melancholijnych wspomnień wydawać się musi, gdyż jedyne co człowiek zapomniał lub poznać nie zdążył, pięknem mu się jawi, choć krwią najczystszą spłynęła już droga, do chwały w pamięci wizjonerów twórczości, w zapomnieniu walczących o pomnik wieczności.