misia0090, recenzje książek

Do domu wróciłam wykończona. Była dopiero 16, a ja czułam się jakby był środek nocy. Nalalam sobie pełną wanne wody i dodałam kilka kropel olejku. O tak, dluga, goraca kąpiel to zdecydowanie to, czego teraz potrzebuje. Po około godzinie spędzonej w łazience wyszłam, ubralam dres i usiadłam przed telewizorem. Niestety nie było mi dane odpocząć, bo nagle ktoś zadzwonił do moich drzwiMIESIAC PÓŹNIEJ
Od momentu zajścia w gabinecie nie rozmawiałam z Cristiano. Przez ten caly czas praktycznie w ogóle się nie widywaliśmy. Tyle co wpadłam na chwilę do nich na trening albo minęliśmy się gdzies po drodze. Odkąd pracuje u Królewskich nie mam życia prywatnego. Przez polowe dnia przesiaduje na Bernabeu wypełniając papiery, a pozniej jestem tak zmęczona, że na [...]

Jest to historia prawdziwa. Historia o pewnej pięknej dziewczynie, która była nadzwyczaj śliczna a poznałem ją gdzieś w pewnej kawiarni, w której zresztą tego dnia tam pracowała. Wszedłem do kawiarni i była to miłość od pierwszego wejrzenia, że tak to drętwo nazwę, ale po obu stronach jednocześnie. Jednak nie o tym tu teraz... przejdźmy do konkretów.

Owa dziewczyna kochała mnie takim jakim jestem, miałem z nią cały czas o czym rozmawiać i była dla mnie nie tylko kobietą u mego boku, była kimś znacznie więcej niż kobiety są dla mężczyzn w dzisiejszym świecie, była dla mnie przyjacielem, któremu mogłem o wszystkim powiedzieć, dzielić się swoimi sukcesami i problemami a jej to nie było obojętne. Byliśmy tak bardzo szczęśliwi, było to [...]

Była sobota, mój ulubiony dzień tygodnia. Jak zwykle wstałam koło 9-tej i w piżamie udałam się do kuchni, by zrobić sobie śniadanie i kawę. Uwielbiam takie poranki, kiedy nie ubrana, bez pośpiechu i na luzie, ze świadomością możliwości powrotu do ciepłego łóżka, mogę siedzieć przy stole i marnować czas. To jest czas dla mnie i tylko dla mnie. Zjadłam śniadanie, umyłam włosy i z ręcznikiem na głowie pochylałam się właśnie nad tak zwaną „parówką" (właścicielki cery tłustej wiedzą co mam na myśli), gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Na pewno administracja – pomyślałam. Jak zwykle w soboty roznoszą zawiadomienia o podwyżkach. Nic z tego, nie idę, niech włożą do skrzynki.
Dzwonek u drzwi rozległ się ponownie. Tym razem był podwójny i [...]

Siedziała nad brzegiem morza i patrzyła na zachód słońca, przyjechała tu żeby zapomnieć. Chciała być jak najdalej od miejsc, które przypominały Jego, które łączyły się z Nim. Już czas zapomnieć czas zacząć żyć na nowo, nauczyć się żyć bez niego. To było trudne, bo choć rozum akceptował to serce cały czas tęskniło i bolało, podskakiwało na każdy dzwięk przychodzącego sms z nadzieją, że napisał, ale nadszedł czas i trzeba uciszyć serce, trzeba pozwolić dojść do głosu rozumowi a on mówi Jego już nie ma, zapomnij!!!! To był ostatni etap zapomnienia skasowała już wszystkie maile, usunęła z komputera wszystkie zdjęcia wyrzuciła wszystko, co przypominało Jego nauczyła się nawet nie wypowiadać Jego imienia tutaj miała wykasować Jego numer telefonu zapomnieć wstać i [...]

- Pięknie to wygląda prawda? - zapytałam Filipa siedzącego obok mnie na dachu starej chatki, stojącej od dawien dawna nad brzegiem jeziora. Słońce chyliło się ku zachodowi, tworząc zapierający dech w piersiach widok. Promienie odbijały się na tafli wody, a liście na drzewach cichutko szumiały pod wpływem lekkiego, ciepłego wietrzyku. Na niebie nie było ani jednej chmurki, tak ładnego dnia ta mała mieścina dawno nie widziała. Idealna sceneria do happy endu w jakiejś mało ambitnej komedii romantycznej.

- Tak, mógłbym tu umrzeć. Miałaś racje, to miejsce jest świetne - odparł i spojrzał na mnie z uśmiechem, jednak w jego oczach krył się smutek. Gdy to zauważyłam - również posmutniałam. Choć odrzucałam tę myśl to czułam, że nie jestem osobą z [...]

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka. Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem, a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej, szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać. Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem. Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała: "Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy, a blade wargi wyszeptały: "Ja? ... Nazywają mnie smutkiem" "Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego. "Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco. "Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce. "Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, "to dlaczego nie uciekasz przede mną. Nie boisz się?" "A dlaczego [...]