Dziś księżyc wstał w kolorze krwi, zwiastując to co miało nadejść, krwawą rzeźnię na barankach tego świata.
Składając nas w ofierze waszemu Bogu, posążkowi z miedzi i złota, pilnujecie aby krew nie ubroczyła się na wasze szaty, byście mogli łatwiej od winy się wybronić.
Mówicie: "Osądzić nas może tylko nasz Bóg", choć w jego istnienie sami wątpicie.
Tacy pobożni, a herezji się dopuszczacie.
Wyznawcy od wieków tępili religie pierwotne.
Tereny na które przybywali "czyścili" z niewiernych, pozbywając ich możliwości samodzielnego myślenia.
Zmuszaliście do wymazania z pamięci naszych pięknych, pogańskich kultur, wpajając nam zasady nie mające większego sensu.

Dla niektórych Śmierć jest straszną postacią, dla mnie jednak jest aniołem.
Pięknym, mrocznym aniołem, który przychodzi po nasze ostatnie tchnienie, po naszą duszę, by później zesłać w dół do Piekła na wieczną służbę Lucyferowi, bądź schodami w górę do "Boga".
Wielu próbowało uniknąć spotkania z tą mroczną posłanką, lecz ich starania poszły na marne.
Niektórzy jednak bardzo prędko oddali się w Jej kościste ramiona prowadząc się ku ciemności płaszcza, który nosi.
Dobrowolnie złożyli swe życie, a Ona, wiecznie zapracowana, przychodziła bezszelestnie, aby do fiolki zebrać im z ust oddech i poprowadzić za rękę oślepioną blaskiem Jej chwały duszę.
Chwalmy więc Ją i składajmy należyty hołd, gdyż ona naszym opiekunem podczas ostatniej drogi.

Gdy mój Anioł łaskawie spojrzy na mnie i przychyli się do naszego spotkania tam, pozwól, mój miły Panie utonąć mi w Swych ramionach.

Pozwól choć przez chwilę poczuć, że Ty romantyku naszych czasów, nie straciłeś nadzieji w miłość, którą ja zgubiłam.

Pozwól zapomnieć o tym co było, lecz być nigdy nieprzestanie, o świecie ludzi zamkniętych na piękno, które my widzimy.

Piękno ukryte za kotarą kłamstwa i pośpiechu cywilizacji, skutkujące w wojnach, w których może dane mi będzie uczestniczyć.

Pozwól zapomnieć o Śmierci, która kiedyś zabierze mnie ze sobą po za granice istniejącego świata.

Mój jasnowłosy Aniele w zbroi rycerza z czerwoną różą w ręku zamiast miecza.

Aniele nadziei, tak marnej jak mój żywot, pozwól zaznać mi spokoju w Swych ramionach.

Zanim odejdę, chciałabym Ci powiedzieć, że Cię kocham.
Choć wiem, że Ty kochasz tylko moją zewnętrzną powłokę, bo w środku jestem słaba i niema za co mnie kochać.
Jestem słaba, bez uczuć, gdyż wymarły od meteorytów bólu i tęsknoty.
Więc wiedz, że jesteś dla mnie wszystkim choć ja dla Ciebie jestem nikim.