Cytaty - Michaił Lermontow

[...] w prostych sercach poczucie piękna i majestatu przyrody jest silniejsze, stokroć żywsze niż w nas, którzy z egzaltacją opowiadamy o tym słowami i piórem.

Co z tego? Jeśli umrę, umrę. Nie będzie to wielka strata dla świata, a życie mnie nudzi. Jestem jak człowiek ziewający na bal; jedynym powodem, dla którego nie idzie do domu do łóżka, jest to, że jego powóz jeszcze nie przyjechał.

Kocham wrogów, choć nie po chrześcijańsku. Bawi mnie, podniecają moją krew. Bycie zawsze na baczności, łapanie każdego spojrzenia, znaczenie każdego słowa, odgadywanie intencji, udaremnianie ich intryg, udawanie oszukanych i nagle, pchnięciem, wywrócenie całej ogromnej i ciężko zbudowanej gmachu ich sprytu i planów ... to nazywam życiem.

Po pierwsze, [jego oczy] nigdy się nie śmiały, kiedy się śmiał. Czy zauważyłeś kiedyś tę osobliwość, którą mają niektórzy ludzie? Jest to albo znak złej natury, albo głębokiego i trwałego smutku.

Byłem skromny - zarzucali mi przebiegłość: stałem się skryty. Czułem się głęboko dobry i zły - nikt mnie nie pieścił, wszyscy mnie obrazili: stałem się urażony. Byłem ponury - inne dzieci były wesołe i rozmowne. Czułem się lepszy od nich - ale byłem uważany za gorszego: stałem się zazdrosny. Byłem gotów pokochać cały świat - nikt mnie nie rozumiał: i nauczyłem się nienawidzić.