Miłość jest połykająca i wszechogarniająca, nie zależy ani od podmiotu, a nie od czasu, ani od miejsca. Ego będzie chciało cię przekonać, że kochasz kogoś, ale jego „miłość” jest oparta na algorytmach myślenia: jest określona w czasie, w przestrzeni, skierowana do określonych osób, przebiega w określony sposób itd. Miłość idąca z serca nie zna tych ograniczeń i jako bezwarunkowa obejmuje wszystko: morderców, gwałcicieli, oszustów, psychopatów itp. Nie dlatego, że jest bezsilna czy sama przyczynia się do zabójstw lub gwałtów, ale dlatego, iż rozumie, że im brakuje dostępu do tej miłości i dlatego robią to, co robią.

Ego boi się miłości, bo w niej nie jest potrzebne. Wszystkie mechanizmy obronne nie mają sensu. Nie chcesz już wywierać żadnego wpływu, bo autentyczność jest jedyną istotą. Zatracasz dotychczasowe cele ego, które tracą sens i spadają na ziemię niczym domek z kart. Ego zawsze buduje kontrakty, czyli związki fantomowe, w których spodziewa się określonych korzyści. W miłości nie ma miejsca na udawanie, więc pojawia się łącząca parę uczciwość, szczerość, otwartość, pełne zaufanie i całkowita wrażliwość. Miłość ma otwarte serce, które będąc wrażliwe, posiadło absolutną kontrolę – nie boisz się już odczuwać, nie można więc Cię zranić, bo przyjmujesz wszystko. Boli cię też więcej, bo będąc bardziej empatycznym, odczuwasz cierpienie innych i rozumiesz, co oni czują. Nie kupujesz już masek złości, [...]

Gdy jesteś wdzięczny za to, co Cię spotyka, otwierasz serce na miłość. To najpiękniejsze ludzkie energie, do których masz dostęp zawsze wtedy, kiedy pozwalasz sobie kochać. Ego nie umie, nie chce i nigdy nie będzie kochać, bo w miłości się rozpływa. Miłość jest bezwarunkowa i transcendentna, obejmuje wszystkie ludzkie czyny i zachowania, niezależnie od tego, za jakie te czyny i zachowania uchodzą. Nie ma granic, w przeciwieństwie do ego, które ciągle je wyznacza. Nie zna zasad i opiera się na pełnym wybaczeniu i zrozumieniu. Jest kwintesencją tego, kim może stać się człowiek, i bez niej życie zamienia się w jałową, pustą egzystencję. Obejmując ego, miłość pozwala mu być takim, jakie jest, i w tej miłości ego się przegląda i rośnie w zupełnie inny sposób niż na poziomach emocjonalnych. Kochasz więc siebie chorego i zdrowego, złego i dobrego, posępnego i rozentuzjazmowanego, smutnego i wesołego, młodego i starego. Kochasz bezwarunkowo, w pełni akceptując to, co jest. Zostawia Cię żona, a Ty kochasz ją i pozwalasz jej odejść, jeśli to ma się stać. I kochasz ją dalej, bo chcesz, żeby była szczęśliwa, niezależnie od tego, czy z Tobą, czy z kimś innym. Kochasz ją, więc kochasz siebie, nie masz czego żałować, nie wiesz, jak miałbyś to robić. Nawet gdy Cię boli, nawet gdy cierpisz, kochasz siebie. To najlepsze lekarstwo dla ciała, umysłu i emocji przenosi cię w zupełnie inne wymiary życia.

Ego nie potrafi być wdzięczne, bo nie ma za co być wdzięczne. Jest zbudowane na permanentnym braku, od którego ucieka w iluzję korzyści.