Twórczość, Maria Goniewicz

jutro zostaje odwołane
masz tylko to
co jest teraz

i spójrz
rozejrzyj się
czy tak od zawsze
wyobrażałeś sobie
szczęście

jeżeli
nie zbierają ci się
łzy do oczu
czy
przekleństwa na języku
uwierz że
zazdroszczę

nie zakochuj się
ostrzegam
tak jak większość ludzi
przedstawia się światu
powinnam mieć to na wizytówce

odwróć myśli
zanim zaczniesz marzyć
o wspólnej przyszłości

będzie ci przy mnie nieziemsko
racja
ale nikt nie mówi tu o niebie
nie musisz iść za mną w ogień
to i tak będzie piekło

mam błąd wpisany
w akt urodzenia
żyję

wiesz
to jest tak
wszyscy mają jakieś oczekiwania
ja
czekam na coś
co nigdy się nie wydarzy
czekam na kogoś
kto nigdy się nie pojawi
a inni
oczekują ode mnie
że przestanę czekać

nie wiem
co ci powiedzieć
byłaś cholernie czarująca
jednak
czar pozostał
wyłącznie w postaci
rozczarowania

wszystko ma swój koniec
tylko ludzie są nieskończenie głupi
mają różne miłości
do wyboru (człowiek)

chce, żeby był dobry w łóżku
chce, żeby był dobry
chce, żeby był

nikogo
jak ty (dzień
bez ciebie ma swoje
siedem nieszczęść
jak tydzień
siedmioro dzieci swoich)
w tobie zaczynają się
i kończą moje istnienia

siódmym zmysłem badam
twoją niecodzienność
siedem cudów
w jednej osobie
Skarbie
jaki jest
mój daty śmierci wyznacznik

i by szóstego zmysłu poddać się rozkoszom
na mnie czeka już (bez)kres życia
z ust pogryzionych do krwi
z każdej sinej galaktyki na skórze
czy z pyłu kosmicznego
powstałaś
szósta była
miłość

pod paznokciami mam nadal
resztki srebra
zdrapanego przyjemnością
z twoich pleców
nie opieraj się już
bo żyć mi się nie chce
i niewiele z tego życia
pamiętam
wyją we mnie niemiłosiernie
wszystkie perspektywy
niemożliwe do wypowiedzenia
bez ciebie (wszędzie ty)

oszaleję ci zaraz
Kochanie
może pójdziemy razem
przepaść

nie przychodzisz

zostawiasz mi chaos
w nieodebranych wiadomościach
każde słowo
ja krok

drżącym głosem
zapisujesz się w mojej głowie
podobno tylko ja
że przecież codziennie
z moim imieniem zasypiasz na ustach
Skarbie, nie prześpij życia

już cię nie będzie
dziękuję za spadek
przepadłam

oglądam życie jak film
ja to już tylko i wyłącznie
nieudany zbiór liter
napisy końcowe
które tak skrupulatnie
układam w swojej wyobraźni
spisane bez życia
na nieistniejącej kartce

mój własny nekrolog

uważaj na swoje dłonie
nie bój się, dobrze ci idzie
nie ma piękniejszej koszuli
niż ta szyta z twoich kłamstw
założę ją na pogrzeb
będę gwiazdą tego wieczoru

i cóż
zanikł strach
czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal
pluli mi w twarz tymi słowami

gdzie jest obiecany Eden
nikogo nie ma
ja - jeden

Najdroższa
miałaś scałować mi sen z powiek
nieporozumienie
wypaliłaś jadem moje oczy
nie dziw się więc
nie mogę już na ciebie patrzeć

zlikwidować szum
wszystkie pomruki
dostroić się
nie jak drzewa grudniowe
stroić

po co
dla kogo

wszystkie lustra mam fenickie
podejrzewam cię
tylko ty
i nic innego
mam w głowie

noszę na sobie resztki dni tygodnia
całe dłonie mam w błocie
przeklęte bagno codzienności

palcami subtelnie
wplatam pomiędzy zdania
ścięte w wyobraźni głowy
co powiedzą teraz
przechodzący nieistotnie ludzie
szanowni państwo
nie mają już którędy kłamać