Samoloty, szybkie i wolne
Wszak ważne, że najszybsze.
Było by dobrze gdybym latać się nie bał,
A jeszcze lepiej gdybym wymiocin nie połykał bojąc się
O ludzi obrzydzone spojrzenia.
Wszystko ładnie i pięknie.
Lecz dla mnie, każda ta bestia to
Mój prywatny Latający Holender.
OKej. Macie mnie, nie o samoloty
Tutaj chodzi, lecz o zjawy marzeń
Które prześladują mój umył i serce.
Mówiąc:
"znowu rady nie dałeś" lub
"konserwatysta czy liberał?!!!"
Choć co do drugiego wydaje się już przypisany
I ciągle próbuje zmienić przypis mi dany.
Stąd niby ten niespokojny organizm?

W jednej chwili szczęśliwy a w drugiej krzyk z pytaniem do boga dlaczego? Znowu Ty zepsules, zepsułeś to szczęście na które tak ciężko paracowalem które mi się nalezało po tak dlugim czasie nieszczęść. Dobrze ze choć pozwolileś jej zostać przy mnie. Tak się cieszę. Ze chociaż ja oszczedzilies. Co ja bym bez niej zrobił? Zył powoli umierając z fauszywym uśmiechem na twarzy.

Przekładając kartki wszystkich wspomnień
Jakie kiedykolwiek miałem
Mógłbym powiedzieć, że w życiu nic szczególnego nie osiągnąłem
Nie zobaczyłem
Nie zwiedziłem
Nie zbadałem dość dogłębnie
Chęci poznania
Zobaczenia
Dotknięcia
Były mniejsze i znaczyły mniej -
Niż marzenia na których się wychowałem i w które wierzyłem
Z całego serca tak mocno, że atak serca murowany
Ceglany drewniany pewnie i tak szklany
Nic nie szkodzi ważne, że w końcu zaprojektowany
Szklane domy budować chcę bo tak łatwiej
I także bliżej nieba
A gdzie tam ziemia
któżby chciałby teraz stąpać po skałach
Trawie
Wodzie i piasku
W błoto rzucić dawne mocno stojące budowle bliskie nieba, lecz tak dalekie od chmur.

Boże jeśli tam jesteś!
Zabierz mnie!!
Zabierz mnie z tego świata,
który jest tylko przeklętą smugą na szybie,
która nie oznacza już nic..
Jeśli życie w kłamstwie i tylko w kłamstwie
ma dać nam szczęście
to Ja i moja przeklęta i przesiąknięta prawdą dusza
tutaj nie pasujemy..
Bo co to za sens żyć w kłamstwie.
Ponieważ jest tak nam wygodnie?
Pieprzyć to..
Pieprzyć to wszystko!
Po wypowiedzianej na głos prawdzie
kontynuowanie kłamstwa
nie powinno dawać ni krzty ukojenia!!
To nas miażdży od środka,
zaczyna gnić nasza dusza tak przecież krucha..
My sami zaczynamy gnić, rdzewieć, rozpadać się.
Po prostu nie wierze!!
Nie wierze, że ta smuga na szybie może nadal istnieć.