Upadek w czas

Ponieważ nogi całkiem wyszły z użycia, wędrowiec spośród tych paralityków za kierownicą wygląda na dziwaka lub skazańca; wnet będzie uznawany za potwora. Nie ma już kontaktu z ziemią, wszystko, co w niej tkwi, stało się dla nas niezrozumiałe i obce. Odcięci od wszelkich korzeni, nadto niezdolni do komitywy z kurzem czy błotem, dokonaliśmy zaiste wyczynu, zerwaliśmy bowiem związki nie tylko z głębią rzeczy, ale nawet z ich naskórkiem. Na obecnym etapie cywilizacja mogłaby się wydać paktem z diabłem, jeśliby tylko człowiek miał jeszcze duszę do przehandlowania.

Zawszeni i pogodni, powinniśmy trzymać się towarzystwa zwierząt, kucać sobie u ich boku jeszcze przez tysiąclecia, wdychać woń stajni raczej niż laboratoriów, umierać z powodu chorób, a nie lekarstw, kręcić się wokół naszej pustki i łagodnie w nią zapadać. Nieobecność, która powinna być dla nas obowiązkiem i obsesją, zastąpiliśmy dzianiem się, a wszelkie dzianie się podkopuje nas przecież i drąży, karmi się bowiem naszą równowagą i trwaniem.

Wszystko, co barwnie się mieni na powierzchni świata, co określamy mianem interesującego, jest wytworem oszołomienia i niewiedzy. Zaledwie wytrzeźwiejemy, widzimy wszędzie tylko jałowy kołowrót i spustoszenie.

Człowiek, który się powciąga i panuje nad sobą w każdej sytuacji, krótko mówiąc, człowiek „dystyngowany”, jest w istocie pomyleńcem. Podobnie każdy, kto „cierpi w milczeniu”. Jeżeli zależy nam na minimum równowagi, zdajmy się na wrzask i nie przepuszczajmy żadnej okazji, by głosić pilną jego potrzebę. Pomoże nam w tym zresztą wściekłość, ta, co płynie z samej głębi życia.