Okno na nic

Pogodzenie to emblemat pospolitości. Los w swej podłości troszczy się jedynie o pospólstwo, na szlachetnych czołach wypisuje tylko smutek i nieszczęście.

Przy każdym spotkaniu z kimś, mężczyzną lub kobietą, mądrym lub kretynem, te same pytania: dlaczego on się nie zabija? Jak może nie brać pod uwagę samobójstwa? Jak to możliwe, by nie wiedział, do jakiego stopnia jest bezużyteczny?!
Każdy skrycie pragnie uciec od innych.

Obserwując przyrodzoną każdemu pychę i brak uzasadnienia jego egzystencji, musimy przyznać ze zdumieniem, że człowiek karmi się absurdem i rozkwita tym bardziej, im wątlejszą podstawę ma jego istnienie.

Ilu ludzi miałoby prawo do dumy? Natura obdarzyła wszystkich dziwnym darem. Nikt nie może żyć bez przekonania, że jest go więcej, niż jest. Ludzie, urzeczeni ekstrawagancją faktu istnienia, nie wiedzą, do jakiego stopnia ich nie ma. Jeśli jednak takie szaleństwo dozwolone jest instynktowi, to czemu umysł nie pozwala sobie na wszelkie demencje?

Ten, kto wczytywał się w spojrzenia i gesty ludzi, wyciąga z tego tylko jedną lekcję: skamienienie serca, i jeden ma tylko ideał do zaproponowania: samotność.