Na dnie w Paryżu i w Londynie

Nie chcę [...] powiedzieć, że większość włóczęgów to ludzie-anioły. Twierdzę jedynie, że są oni takimi samymi ludźmi jak my, i że jeśli są gorsi od innych, jest to skutkiem, nie zaś przyczyną ich trybu życia.

Ktoś, kto przyjmuje pomoc, praktycznie zawsze nienawidzi swojego dobroczyńcy — jest to świadomy, ludzki odruch [...].

Najważniejszym kryterium stały się pieniądze. Żebracy nie spełniają wymagań tego kryterium i właśnie za to otaczani są pogardą.

Jeśli ktoś bardzo chce, może żyć tak samo jak wcześniej, nieważne, czy jest się bogaczem, czy nędzarzem. Można żyć książkami i myślami. Trzeba tylko powiedzieć sobie: „Jestem wolnym człowiekiem — o, tutaj” — puknął się palcem w czoło — i wszystko w porządku.