Miasto w chmurach

Nim skończył siedemnaście lat, doszedł do przekonania, że każdy człowiek, którego widzi , jest pasożytem, niewolnikiem dyktatu konsumpcji. W miarę jednak jak odtwarza tłumaczenie Zena, uzmysławia sobie, że prawda jest nieskończenie bardziej skomplikowana, że wszyscy jesteśmy piękni, nawet jeśli wszyscy stanowimy część problemu, i że być częścią problemu to być człowiekiem.

Choć początkowo będzie się wydawała prosta, tak naprawdę jest dosyć skomplikowana.
Nie, nie, początkowo będzie się wydawała skomplikowana, ale tak naprawdę jest całkiem prosta.

Głupiec nigdy nie wie, kiedy się poddać, i to jest w nim piękne.

Znasz historię Noego i jego synów, dziecko? O tym, jak wypełnili wszystkim swój statek, żeby zacząć świat od początku? Przez tysiąc lat twoje miasto, ta podupadająca stolica — mówi, machając ręką w stronę okna — było jak ta arka. Tylko zamiast po dwa okazy każdego stworzenia, wiesz co dobry Bóg umieścił na tym statku?
— Książki. — Skryba się uśmiecha. — I w naszej opowieści o Noem i arce książek, zgadniesz co jest potopem?
Anna kręci głową.
— Czas. Dzień po dniu, rok po roku, czas usuwa ze świata stare książki.