Cytaty Kłamstwa, którymi żyjemy - Jon Frederickson

Jako dzieci uczymy się ukrywać wewnętrzne życie, jeśli jest to jedyny sposób, by zapewnić sobie bliskość rodzica, który nie potrafi zaakceptować prawdy. Kiedy mówimy otwarcie o własnych uczuciach, dzielimy się prawdą na temat tego, czego doświadczamy w danej chwili. Jeżeli któreś z rodziców denerwuje się albo niepokoi, gdy dziecko wyraża swoje uczucia, ono uczy się, że należy te uczucia ukrywać, bo tylko wtedy relacja z rodzicami pozostaje bliska, serdeczna i spokojna. […] Problem w tym, że uczucia nie znikają tylko dlatego, że je skrywamy.

Nigdy nie wolno nam poddawać się dewaluacji, [...]. Poddajemy się wyłącznie prawdzie, nigdy kłamstwu. A dewaluacja jest kłamstwem, które ktoś próbuje nam wcisnąć.

Nie musimy liczyć się z mechanizmem dewaluacji, poddawać się mu ani z nim dyskutować. Jeśli ktoś stosuje wobec nas dewaluację, stawiamy mocne granice. Naszą wzajemną relację trzeba ochronić, nie dopuścić do tego, żeby zamieniono ją w latrynę. Jeśli pozwolimy, by nas dewaluowano, staniemy się wspólnikami osoby stosującej ten mechanizm, ba, popchniemy ją do zbrodni, którą jest zabicie relacji.

Dewaluacja, a więc odmówienie komuś wszelkiej wartości, nie jest wglądem, tylko usterką myślenia. Nie my jesteśmy beznadziejni i do niczego; to dewaluacja jest bezwartościowa. Mało tego. Dewaluacja, o ironio, ukazuje naszą wartość – osoba stosująca ten mechanizm zazdrości nam czegoś i nie jest w stanie tego od nas przyjąć. Dewaluacja wyniszcza wszelkie zdrowe relacje międzyludzkie.

Chcemy, żeby ludzie się zmienili. Czekamy, by życie się odmieniło i dostosowało do naszych oczekiwań. Owszem, ludzie się zmieniają, a życie płynie. Tyle że nie dzieje się to pod nasze dyktando. Gdy przekonujemy się o tym, możemy zrezygnować ze snucia fantazji i pozwolić, żeby nasze złudzenia się rozwiały, albo rozpaczliwie się ich uczepić. Chwila, gdy złudzenie pryska, obnażając rzeczywistość, zawsze jest bolesna.

Potrzeba siły, żeby znieść stratę własnych marzeń. Potrzeba siły, żeby nie odwrócić wzroku i nie rzucić się do ucieczki, kiedy ogień prawdy pożera fałsz.

Martwiąc się na zapas, człowiek wypełnia przyszłość lękiem, żeby nie było w niej miejsca na odkrycie, kim jest ta tajemnicza, nieznana osoba – on sam.

Prawdziwa miłość do drugiego człowieka nie polega na przywiązaniu do wymyślonej wizji, która istnieje tylko w naszej wyobraźni. Nie zabiegamy też o to, żeby przedstawić drugiemu człowiekowi swój idealny obraz, który mógłby pokochać, ani nie oczekujemy, że będziemy za naszą miłość podziwiani. Dialogują nasze wnętrza, a nie sztucznie stworzone fasady.