Kiedy Nietzsche szlochał

Ale kto nas ochroni-święci sceptycy? Kto nas ostrzeże przed zagrożeniami czyhającymi na umiłowanie mądrości i na nienawiść wobec zniewolenia? Czy to jest moje powołanie? My, sceptycy, mamy swoich własnych wrogów, własnych Szatanów, którzy podważają nasze wątpliwości i zasiewają ziarna religii w najbardziej sprytnych miejscach. W ten sposób uśmiercamy bogów, ale uświęcamy ich zastępców – nauczycieli, artystów, piękne kobiety. A Josef Breuer, szanowany uczony, od czterdziestu lat gloryfikuje uroczy uśmiech dziewczynki imieniem Maria.
My, wątpiący, musimy być czujni. I silni. Napór religii jest zaciekły. Wystarczy spojrzeć jak Breuer, ateista, pragnie trwać, chce, by widzieć go po wsze czasy, wybaczać mu, wielbić i chronić. Czyżby moim powołaniem była rola kapłana wątpiących? Mam się poświęcić wykrywaniu i niszczeniu religijnych pragnień w dowolnej postaci? Ten wróg jest potężny; płomień wiary jest nieustająco podsycany przez lęk przed śmiercią, nicością i poczuciem bezsensu.

-Jeśli zdecyduje się pan dołączyć do tych nielicznych, którzy kosztują przyjemności rozwoju i cieszą się wolnością bez Boga - kontynuował swoje kazanie Nietzche – to musi pan być gotowy na największy ból. Jedno jest związane z drugim, nie da się ich rozdzielić! Jeśli chce pan mniej bólu, to musi się pan skulić tak jak stoicy i zrzec się największej rozkoszy.

-Czy zanim zaczniemy się rozmnażać, nie powinniśmy tworzyć, nie powinniśmy się stać? Naszą odpowiedzialnością wobec życia jest tworzenie tego, co wysokie, a nie pomnażanie tego, co niskie. Nic nie może przeszkodzić w rozwoju bohatera, którego nosi pan w sobie. A jeśli żądza stanie na tej drodze, to należy ją przezwyciężyć.