Jądro ciemności

Tak; patrzyłem na nich, jak się patrzy na każdą ludzką istotę, chcąc poznać jej popędy, motywy, uzdolnienia, słabe strony, poddane próbie nieubłaganej fizycznej konieczności. Hamulce! Jakiż hamulec mógł tam działać? Czy to był przesąd, wstręt, lęk, cierpliwość – czy też coś w rodzaju pierwotnego honoru? Żaden lęk nie ostoi się przed głodem, żadna cierpliwość go nie wytrzyma, wstręt wobec głodu po prostu nie istnieje, a co do przesądów, wierzeń i tak zwanych zasad, znaczą mniej niż plewy na wietrze. Czy znacie piekło przeciągłego głodu, jego jątrzącą męczarnię, czarne myśli, ponure okrucieństwo? Otóż ja znam. Zwalczanie uczucia głodu pochłania wszystkie wrodzone siły człowieka. Łatwiej znieść utratę kogoś bliskiego, utratę honoru, potępienie – niż tego rodzaju przeciągły głód. Smutne, ale prawdziwe. A przy tym te chłopaki nie miały żadnych absolutnie przyczyn do odczuwania skrupułów. Powściągliwość! Mógłbym się równie dobrze spodziewać powściągliwości od hieny żerującej wśród trupów na pobojowisku.

Lasy były nieprzeniknione, niczym maska, jak zatrzaśnięta ciężka brama więzienia: patrzyły z wyrazem sekretnej wiedzy, cierpliwego oczekiwania, nieprzystępnej ciszy.

[...] kiedy człowiek jest młody, musi się rozejrzeć, zebrać doświadczenia, idee, poszerzyć sobie horyzonty.

Trzeba zadbać, by [kobiety] zostały w tym swoim pięknym świecie, bo inaczej nasz zrobi się jeszcze gorszy.