Może kiedyś cię spotkam
i zapytam o drogę.
A ty mnie nawet nie poznasz,
zapomnisz
o obiecanej przyjaźni
oferowanej w zastępstwie
za miłość.
Znikłeś całkowicie
nawet nie tęsknie,
czasem o tobie pomyślę
i znowu zapominam.
Czas zrobił swoje
pokazał jak niewiele straciłam.

Zapomniałam
jak to było wyczekiwać twej twarzy,
namiętnie pożądać
twych pełnych ust.
Wyzdrowiałam
z wszystkich objawów,
nieszczęsnej miłości.
Pogodziłam się
z obrazem was dwoje,
po wielu przepłakanych nocach
i pustych dniach.
A teraz stoisz,
mówisz wiele
jakby mnie to obchodziło.
Nie będzie nas,
przecież nigdy nie było.

Chylę czoło ku podłodze,
jestem naga
beznamiętnie wzrokiem wodze.
Co się stało stwierdzić nie umiem
puzzle pamięci w pośpiechu układam,
scenariusz tego dnia składam.
Czarna twarz
jego ręce,
moje usta które krzyczą
NIE, NIE CHCĘ!!!
Chcę iść, ale się boje
nie zrobię kroku chociaż stoję.
Rzygam pamięcią,
nie chcę jej mieć
zabierzcie ją ode mnie,
ona mnie przeraża
tą straszną wizję odtwarza.
Od momentu gdy ruchy krępowałam
świadomą epilepsje wywołałam
rzucam się tu i z powrotem
muszę rozładować złość,
która jak tam pęka
pod naporem łez wymięka.
Klęczę przed poplątanym sznurem
w tej chwili więcej już nie umiem.