Tęcza nad widnokręgiem się kłania
i choć chcesz kolorów do niej dodać,
nie możesz ich dołożyć,
ale...
ptaszek śpiewa,
rosa błyszczy,
a ty, idziesz,
prostą drogą,
wprost do nienawiści...

Gdy jest mi źle zatapiam się,
w bólu bez wytchnienia,
gdy opaść chcę w bezgłębną śmierć,
tak mnie sponiewiera,
ocudzi,
pobudzi,
rozpuści,
przypomni, po co żyje...
to miłość jest,
ta piękna rzecz ,
dzięki której wciąż żyję.

"Widzisz dno" - pytam się Anioła,
"Nie, widzę natomiast ludzi, a raczej dusze, które spadały, spadają i będą spadać, ale ty nie jesteś żadną z nich"

Być wolną jak ptak,
zwiewną jak duch,
latać cały czas,
by wreszcie móc
odzyskać siły
nie, nie chce,
nie chce wracać,
być tam jest cudownie,
a ja tam byłam tylko połową,
byłam jedną stopą po drugiej stronie,
pomiędzy Ziemią a Niebem,
pomiędzy cielesnością, a niewidzialnością,
lecz wróciłam,
zemdlałam,
podróżowałam,
wstałam,
odeszłam.