Jonathan Carroll, recenzje książek

Wypożyczyłem tę książkę nie dla siebie, jednak zanim oddałem ją do biblioteki, zdanie po zdaniu dobrnąłem do jej końca. A tam ktoś dopisał niebieskim długopisem: Jedna z jego lepszych powieści. Wilk. Nie sposób się z tym nie zgodzić.

Joe Lennox ucieka do Wiednia (Austria, miejsca znane już z powieści Carrolla), ucieka przed wspomnieniem śmierci brata, do której się przyczynił. W Wiedniu poznaje przesympatyczne małżeństwo. Ma miejsce kolejna tragedia, za którą Joe Lennox po części czuje się odpowiedzialny.

Znowu miałem wrażenie, że druga część opowieści bardziej dopełniłaby całości, gdyby była odrobinę dłuższa. Podobne wrażenie miałem po przeczytaniu Poza ciszą.

...jeszcze zakończenie. Na pewno zaskakujące. O tym, że takie jest, zostałem uprzedzony, zatem w trakcie czytania książki, zastanawiałem się, co takiego stanie się przy końcu. Nie przewidziałem go, ale nie jest niemożliwe. Po prostu książka... więcej nie napiszę, by nie psuć przyjemności z czytania. ;)

Hm, przeczytanie książki zajęło mi miesiąc... mimo że można uwinąć się z nią w tydzień, a nawet w jeden dzień przy braku innych zajęć. :)

Muszę przyznać, że to b. dobra książka, warta tego miesiąca. Zresztą, niech recenzją będą słowa Stephena Kinga:
Czułem się tak, jakbym czytał "Buszującego w zbożu", który wyszedł spod pióra C. S. Lewisa.
Pożarłem tę powieść co do literki.

Nie jestem zagorzałym entuzjastą tego typu literatury. Chodzące i gadające masło, lewitujące kobiety w ciąży czy mądry, biały i wielki niedźwiedź polarny siedzący na malutkim drewnianym stołku.

Na szczęście Szklana Zupa to nie tylko to, co nierealne. A jedynie posiłkując się takim światem, autor udziela nam kilku lekcji. Może je już przerobiliśmy w swoim życiu, może dopiero przerobimy - nie powinno jednak zaszkodzić utrwalanie wiadomości...

Ponadto na okładce można przeczytać, że Szklana Zupa „przynosi zaskakujące rozwiązanie konfliktów zarysowanych w poprzedniej, bestsellerowej powieści Jonathana Carrolla Białe jabłka, ale także zadaje kilka pytań, na które czytelnicy sami będą musieli sobie odpowiedzieć.” - niestety, nie czytałem (jeszcze) Białych jabłek, a jednak okazało się, że wcale nie trzeba ich czytać, aby te kilka pytań, które zadaje autor, potrafiło atrakcyjnie wypełnić czas poświęcony książce.

Kiedyś gdzieś wspomniałem, że "Poza ciszą" spodobałaby się niejednej gospodyni domowej... Trochę przesadziłem, bo w gruncie rzeczy i niczemu książka nie jest winna, i gospodni domowa takoż. :)

Wszystko wspaniale grało na samym początku i przez dłuższy czas utrzymywało się na wysokim poziomie. Bohater opowieści ma niespotykany, bo dosyć młody zawód - jest rysownikiem komiksów. Wchodzi w typową z pozoru relację z pewną kobietą i jej synem. Rodzina. Okazuje się być jednak nietypowa.

Mniej więcej w trzech czwartych opowieści następuje skok w czasie. Jak dla mnie to nawet w czterech piątych, bo początek czytałem z dłuższymi przerwami...

Po tym skoku ma się wrażenie, że opowiadający historię gdzieś się spieszy. Że zaraz pociąg mu ucieknie, ale że już zaczął, to nie chce zostawić nas w niewiedzy. A niejeden czytelnik zapewne byłby wstanie postawić mu bilet na samolot, byleby tylko opowiedział do końca przyzwoicie to, co tak pięknie opowiadać zaczął...

Lęk wzbudza to, że w pewnym etapie życia jesteśmy skazani na łaskę innych, że jest egoizm graniczący z absurdem, że są piętrzące się tajemnice i kłamstwa z niby-nóżkami w imię wyższego dobra. To wszystko wprowadza chaos w porządek, do którego człowiek próbuje doprowadzić swoje życie. Może ten końcowy pośpiech ma wzmocnić efekt?

Nie zdążysz, czytelniku, nie zdążysz wszystkiego przeczytać, bo ja nie zdążyłem tego napisać. Jesteśmy skazani na łaskę innych. I sami skazujemy, bezwzględnie. Nie zdążysz wszystkiego później opowiedzieć, przekazać dalej.

Napisałbym jeszcze zdanie, a nie musielibyście czytać tej książki. :)

Kolejna ciekawa książka Jonathana Carolla. Aż mam teraz ochotę przeczytać wreszcie książkę tego autora, o której nie będę mógł napisać, że była ciekawa.

Wyjaśniło się parę rzeczy, o których mowa w "Szklanej Zupie". Warto jednak przeczytać najpierw "Białe Jabłka", a dopiero później ich kontynuację. :)

"Kobieta, która wszyła za chmurę" to zbiór dwunastu opowiadań, w których oba światu zarówno magiczny jak i ten realistyczny przenikają się tworząc jedyne w swoim rodzaju tło do wydarzeń z powieści Jonathana Carrolla. O tym, że magię spotykamy wszędzie nie trzeba już powtarzać, zwłaszcza wiernym fanom twórczości J.Carrolla.

Wśród dwunastu opowiadań znajdują się historie mniej, lub bardziej magiczne, ciekawsze jak i ciut nużące. Historie, do których wielu z czytelników na pewno wróci, ale też takie, o których nie będzie się pamiętać zaraz po zamknięciu książki. Niestety według mnie, niektóre historie nie zostały należycie zakończone, a właściwie pozostawione same sobie. Szybko budująca się akcja, pozostawia uczucie pustki, nawet jeśli autor zakończył już opowiadanie stawiając kropkę. Niektóre z opowiadań bardzo przypominają mi [...]