Twórczość, Jaśko

"Przemijanie"

Płynie woda, płyną chmury
Płynie spektakl ten ponury

Przemijaniem dalej zwany
Bardzo smutny i stroskany

Gdy się życiem cieszysz wszakże
Szkoda stracić je a jakże

Dzisiaj jesteś, jutro będziesz
Kiedyś jednak cię ubędzie

Szkoda czasu, szkoda chwili
Spróbuj jakoś ją umilić

Nie bądź innym groźnym wilkiem
Może przemyśl to przez chwilkę ?

Janusz Dziewanowski

"Mój Mielnik"

Mielnik miasto moje mile
Tutaj swoja duszę skryłem

Jemu daję serce moje
Na nie patrzę, że spokojem

Widzę pola, łąki, lasy
Rzekę Bug co dla okrasy

Przezeń płynie kręta strugą
Co historię wspomni długą

Siedem wieków , bitwy, wojny
Dzisiaj miastem jest spokojnym

Daje spokój, daje ciszę
tu szum wody da się słyszeć

Co historię tak po cichu
Opowiada o Mielniku

Janusz Dziewanowski

„Obłudna codzienność”

Powiedz proszę kilka słów
Kilka myśli zamień w brzmienie
O czym myślisz kiedy kłamiesz ?
Gdy potok myśli Twych szumiący
Tak czysty zwykle
W błoto kłamstw odmieniasz .
Czy wiara moja czyni mnie sprawcą , czy ofiarą ?
Z której potem się śmiejesz .
Czemu karmisz mnie człowieku małej wiary
Grzeszną obłudą .
A czy jutro też tak będzie ?
W to nie wątpię …
Jak daleko uciec mam od miast kłamstwem zbrukanych ?
By myśli i słowa były prawdy morzem .
Ile razy uśmiercać muszę duszy mej śmiertelnej szczątki ?
By oderwać się od czarnej czeluści obłudy
Ja nie!
Nie pozwolę by była mi chlebem powszednim.
Ułamek siebie w swym własnym wnętrzu ocalę .
Choć chcąc nie chcąc też dalej płynąć muszę
I podobnym się staję ….
Im dalej , im wyżej w gwiazdy mierzę
Tym bardziej obłudy śladem podążać muszę .
Wiem…
Lepiej jest być choćby najmniejszym ziarenkiem w pustyni prawdy
Targanym wiatrem i słotą .
Nisz głazem którego nic i nikt nie poruszy
Janusz Dziewanowski

„Nieżądni żądni”
Niech się wali niech się pali
Świat dokoła nas szalony
Coraz większy obraz skali
Którą jestem przerażony

Kiedy słucham wiadomości
Źródeł słowa i obrazów
Biernie chociaż pełen złości
Przyjąć nie chcę tych zakazów

Tu podwyżka , tam podatek
Mleko masło , chleb i sery
No i myśli na dodatek
Chcą opodatkować sknery

Przyjąć każą nam „rodacy”
Co u progu władzy stoją
Że okrutni nie są tacy
Choć z nas sobie żarty stroją

Drwiąc i z ludzi i z nastroju
Który rodzą te obawy
Co nas pchają wciąż do boju
Dla codziennej naszej strawy

Coraz trudniej , coraz biedniej
Nam się żyje w naszym kraju
W myśl obawy tak powszedniej
Gdzieś jesteśmy już na skraju

Cierpliwości do obłudy
Rzetelności tych co w górze
Czy prowadzą nas do zguby ?
Czy do ludzkich zwykłych wzburzeń ?

Ileż trzeba cierpliwości
Ile trudu , ile lat
By przestało nas to złościć
I by bratem stał się kat …?
Janusz Dziewanowski

„Pomocna myśl”

Wybiegam myślami
Poza kraty umysłu
Nie skaczę , nie pląsam , nie grzeszę
A mimo to nie zawsze wiem co robić
Gdy jestem wolny…
Nie czas i miejsce celem mym bywa
Lecz namiętności smak w odchłani rzeczywistości
Niejedno widziałem bez zrozumienia
Wiele oddałam bez sensu
Zbyt szybko mijają mnie rozpędzone do czerwoności pociągi
Codziennych zmagań z losem
Nie łatwo jest wyjść z siebie
W skalaną bólem i kłamstwem obłudy codzienność
Wyrzucam swe myśli
Gdy chcą się uwolnić od ciała
Pląsając po kartach spisanych
I drutach telefonicznych
Zatracając moc swoją
Umierają ….
Czy warto ?...
Któż zrozumie żebraka na ulicy
Jeśli sam nie zazna biedy
To samo spotyka każde me słowo
i myśl wypowiedzianą przed tłumem
Pomyśleć trudno…
I choć namiętności gniew ogarnia me ciało
Tam idę …
Pomagam , podaję rękę
Choć inni nie wiedzą
Bo nie chcą wiedzieć …..dlaczego ……

Janusz Dziewanowski

„Całość na pół”

Dzielę na pół zmartwienia i troski
Czekając na odzew tej …drugiej strony
Mizerne starań nieustannych umizgi
Do przodu , do jutra, do celu
Cóż mi zostanie gdy sam ogarnę całość ?
Pustych słów i odczuć wrażenia
Jak bardzo trzeba o sobie zapomnieć
Aby nie dzielić się niczym , z nikim
Jeśli odrzuceniu ulegną te części …
Oddaj je innym …
Co w tobie drzemie ? , co tłumi cię dzisiaj ?
To oddaj …
Choć puste to słowa zrozumiesz w potrzebie i docenisz
I charyzmę nadasz zmaganiom swym
By znów odnaleźć sam siebie

„A właśnie że nie !”
Nie będę słuchał co do mnie mówią
Nie będę przeżywał ni troski , ni strachu
Nie wezmę przykładu z innych
Ucieknę w głąb siebie …
Cóż tam znaleźć mogę ?
Wiem…
I właśnie dlatego
wielu z nas
Niechętnie zagłębia się w najskrytsze zakątki umysłu
Obawa zastania w sobie
samych siebie
Często silniejsza jest
Niż starcie ze światem zewnętrznym
Tu …
Wspominając ukryte w pamięci zakątki
posegregowanych w katalog myśli
Zdajemy sobie sprawę z tego
Że one straszniejsze bywają w swej odsłonie
Niż nawet najbardziej prawdziwy sen o rzeczywistości
Nasza własna głębia…
Przerażenie powoduje i obawę
Zatem ucieczka w nicość
odchłani własnego umysłu
Od dnia dzisiejszego
Nie jest rozwiązaniem…
A …Rzeczywistość ?
Bywa dla nas najczęściej
jedynym zbawieniem
i ucieczką od samych siebie …

„Nie chcę słońca”

Do wiary , do słońca , do słupa ognia
Wy !
Niszczyciele chmur i deszczu
Wichrzyciele niszczący burzę i wiatry
Już dość !
Zejdźcie na ziemię i pokarzcie
Cóżem uczynił dla świata ?
Byście oświecić mnie mogli swym światłem
Już dość !
Pozostać pragnę w nicości
Pokryty gradem i wiatrem
Ja nie chcę !
Ze skorupy swej wyleźć jak ślimak
A może ?...
Może nie racja moja , lecz wasza
Czyni mnie tak grzesznym w swej własnej ocenie
Wybaczcie , lecz proszę …odejdźcie
Ja miejsce swe znam w szeregu

W bezmyślnej armii szarych komórek
Więżącego mnie umysłu .
Janusz Dziewanowski

„Kimkolwiek jesteś”

Kim i czym jestem ?
Myślą, mową, czynem, wiarą ?
Nie wiem…
Czy dziś i jutro, już znaczy zawsze ?
Czy tam i ówdzie , to wszędzie ?
I gdzie naprawdę i kto
Nadaje rytm memu sercu…
Nie ty , nie ja , nie czas, nie miejsce
Więc co ?!
Któż z nas może być kimś
Jeśli nikt nie jest nawet sobą
Nieznany teatr marionetek
Zagubionych w wielkim świecie
Złożonych światu w ofierze postaci
Nie ma nic bardziej mylnego
Niż zwykła szara rzeczywistość
A czy TY …znasz odpowiedź ?
Tak ?
To dobrze …
Witaj Panie Boże ……
Kimkolwiek jesteś ….

Janusz Dziewanowski

„Szczęście w dłoniach”

Chcę zasnąć , lecz nie mogę
Spoglądam w siebie, szukam radości
Chcę odejść , chcę odpocząć
Na próżno…
Wątła nić oczekiwań od świata, rozciągnięta jak gęsta mgła …
Zasnąć nie daje
Skrywa radości me i smutki, ścieląc nimi łąki jak rosa swymi łzami
Zamykam oczy…
Choć ją okiełznać próbuję, ulotna na wietrze unika dotyku
Myślę…
Nie jest możliwe by życie swe w dłoń spakować i unieść
ani emocji w niej zmieścić ni w rosie się kąpać
Już wiem…
jeśli nie władasz kluczem do szczęścia swego
Nie sposób uniesień doświadczyć …

Janusz Dziewanowski

„Trzy Wróbelki”

Rzekł Pan Wróbel do swej żony
- Ale jestem dziś zmęczony
- Nie odrobię lekcji z synem
- będę raczył się swym winem

Na to Pani Wróbel Powie
- Cóż też za pomysły w głowie
- Musisz czas poświęcić dziecku
- Cały dzień byłeś w Olecku

- Nie w Olecku lecz Opolu
- Byłem również w Terespolu
Mówi Wróbel , bo tam lata
- Wszystko jedno boś jest tata

Na to mały Wróbel żecze
- Hejże tato , hej człowiecze
Chociaż jesteś tak zmęczony
Musisz przecież słuchać żony

- Jak ci mama cosik powie
- Lepiej daj pomyśleć głowie
- No bo będzie awantura
- Która to już dzisiaj ? , która ?

Tak ćwierkały trzy wróbelki
Morał z tego płynie wielki
Jeśliś chłopem w swej rodzinie
Choćbyś nawet był w Olsztynie

Nie ma szansy na swobody
Musisz przezwyciężyć lody
Dać rodzinie trochę czasu
Zamiast latać wciąż do lasu .

Czy do innej gdzieś roboty
Czas dla dziecka i na psoty
Musisz znaleźć i dla żony
Nawet jeśliś jest zmęczony

Janusz Dziewanowski

„Pies”

Koło domu stoi sobie
Zwierzę co się psiną zowie

Taki sobie zwykły piesek
Nie ma łatek ani kresek

Zwykłe futro szarobure
Nieciekawe i ponure

Morda wąska , krótkie łapy
Długi ogon jak u szkapy

Tym ogonem merda strasznie
I ujada wciąż rubasznie

Kiedy dzieci doń przychodzą
Jakież cyrki tam odchodzą

Nikt nie patrzy jak wygląda
Nikt nie robi zeń wielbłąda

Tutaj liczy się zabawa
A nie wygląd, czy też sława

Dzieci bardzo lubią burka
I nie wiążą go do sznurka

Tutaj wygląd się nie liczy !
Każde dziecko , głośno krzyczy!

Janusz Dziewanowski