Twórczość, jakubzoltowski96

Prawie jak wiosna

Lecz niestałości w tobie wiele

Jak młoda dziewczyna radosna

Czująca kobiecość w swoim ciele



Przybliżasz się do mnie.

Hołubisz mnie, gdy ciemność zapada,

Całując beztrosko,

zapominasz o ciężarze poranka.



Ja, nieustępujący, walczę z tym uczuciem.


Zadając sobie tylko jedno pytanie.


Czy to dumanie

Jak Rośliny czerpią życie z deszczu,

Tak dusza wypełnia swoją pustkę nadzieją.

Nadzieja jak dobry duszek,

bierze nas pod swoje skrzydła.



Jak mędrzec tłumaczy treści
nam nieznane.



Jest naszą Panią,

dyrygentką.



Opuszcza nas,

gdy się poddamy.

Odrobina nieba, ogromna dziura piekła

Nie wiem, do czego to prowadzi,

lecz znam to uczucie bardzo dobrze.



Patrzę, na nasze fotografie.

Przypominam sobie, Ciebie.


Na dźwięk twojego imienia,
opuszczam głowę w dół
i szukam w tłumie twojego cienia.


Szkoda, że to tylko pragnienie.



Bo ciebie,

już nie ma.



Odeszłaś.