Cytaty - Jakub Żulczyk

W tym pokoju poczucie winy to powietrze. Nikt o tym nie myśli, dla każdego jest oczywiste, jak oddech i krew. Odłącz alkoholika od poczucia winy, wyjdzie ci eutanazja.

Tak, wiem, cała ta historia wydaje ci się nieprawdopodobna. Po co miałbym to wszystko robić? Teraz już wiem po co. Zasłona musiała zostać zerwana, aby pokazać mi wszystko w całej okazałości. Depresja to inne określenie na prawdę, tato. Nic więcej, nic mniej. Tabletki mogą wyrównywać chemię w mózgu, chociaż epizody, kiedy je brałam... nieważne. Byłem jeszcze mniej mężczyzną, o ile to w ogóle możliwe. Idąc do Podkowy, jeszcze miałem nadzieję, że rzeczywistość jest inna. Że jest w niej coś, co nazywamy sensem i miłością. Ale niczego takiego nie ma. Jest tylko wielki dół. Znasz to miejsce, tato. Jesteś tam. Wydaje ci się, że bezpiecznie stoisz na krawędzi, ale już dawno spadłeś.

Dla ciebie to bardzo dobrze, że piłeś. Nigdy nie miałeś nawet czasu, żeby się nad tym zastanowić, rozejrzeć się. Zobaczyć, że czerń, pustka, smoła zawsze czają się w kącikach oczu, w rogach kadru. Są wszędzie, idą za nami, tato, bo właśnie z tego jesteśmy.

Wisiała przede mną taka kolorowa zasłona, a ja bawiłem się jej rąbkiem, jak zaciekawiony kot. Tylko że zasłona w pewnym momencie spada. Znasz ten termin – depresja, nie? Ale depresja to bzdura. W pewnym momencie człowiek widzi prawdę, a prawda jest pustką. Orientuje się, że wszystko, w co wierzył, było tylko narzędziem, które pomagało mu stać prosto i nie osunąć się w rozpacz z powodu bezsensu tego wszystkiego.

Gdy tak go obserwuję, zaczynam rozumieć, dlaczego ludzie nienawidzą policji. Aby przyjąć te wszystkie trupy, patologie, kłamstwa, tacy jak on musieli zakopać w sobie uczucia bardzo głęboko, te zakopane uczucia gniły, gniły i zakażały organizm, a oni aby walczyć z zakażeniem, zaczynali pić. Czasami od zakażenia i picia łapała ich febra i wtedy gonili swoje żony z bronią, wybijali im zęby za to, że nie zgasiły światła w lodówce, potem kazali im te zęby sklejać poxipolem, bo zaraz przychodzą goście, kopali meble, rzucali telewizorami, wybijali szyby. Policja to klub martwych dusz, zakon żywych trupów na baterie.

Wszystkie fantazje o apokalipsie wzięły się z tego, że człowiek nie chce być sam na sam ze śmiercią. Pragnie przeżyć ją zbiorowo, w gromadzie, epicko, jak koncert na wielkim festiwalu muzycznym.

W ogóle, tak naprawdę, to nie uznaję grobów. Ludzi powinno się chować bezpośrednio w ziemi. Powinni ją użyźniać, karmić drzewa i robaki. Większość z nich dopiero wtedy na coś by się przydała.

Nie chciałem spotykać żadnego starego znajomego. Takie spotkania są jeszcze gorsze od pogrzebów. To największa tortura - próba znalezienia kogoś, kogo kiedyś się znało, w obcej, nagle pojawiającej się zupełnie znikąd osobie, w prostych, uśmiechniętych zdaniach, udawanie kogoś, kim było się kilkanaście lat temu, wyłącznie po to, aby osiągnąć jakikolwiek pułap porozumienia. Ludzie znikają nawzajem ze swojego życia. Tak ma być. To naturalne. Z jakiegoś powodu się skasowaliśmy, więc teraz nie udawajmy, że się znamy, rozumiemy i mieszkamy na tym samym świecie, że mówimy tym samym językiem.

Jest moment, gdy chce się na poważnie, gdy chce się, by sytuacja, w której się jest, do czegoś prowadziła. Pragnie się mieć przynajmniej złudzenie kontroli; czuć, że zaciśnięte pięści są czegoś pełne, nawet żwiru.

Zło jest również jak pleśń. Rośnie tam, gdzie może. Może rosnąć wszędzie. To niemożliwe, by stworzyć warunki, w których nie chciałoby zamieszkać. To znaczy możliwe, ale w takich warunkach nie chciałoby mieszkać żadne życie.

Diabeł w lesie ma scenę i na niej tańczy. (...) On też tańczył z diabłem. Aby zatańczyć z diabłem, wystarczy stać w bezruchu.

Kochamy nieobecność pewnych cech. Kochamy kogoś po prostu dlatego, że jest kimś innym niż ktoś przedtem.