Cytaty - Irvin D. Yalom

Nasze podejście do śmierci zależy w dużym stopniu od tego, jak zachowywali się wobec niej nasi rodzice.

Naturalne jest, że reagujemy obronnie, jeśli ktoś zaatakuje samo centrum naszej istoty, wtedy bowiem stawką jest nasze przetrwanie.

Nieporównanie trudniej jest znosić coś, co zagraża twojemu życiu teraz, w tej chwili, niż wracać do wydarzeń, które miały miejsce rok czy dwa lata temu.

Chociaż jesteś sam w swojej łodzi, otuchy dodają ci światła innych łodzi, płynących w pobliżu.

Etykietki wyrządzają ludziom krzywdę. Nie da się leczyć etykietki; musisz leczyć człowieka, którego jakoś tam oznakowano.

– To dlaczego byłeś taki surowy?
– Z arogancji. Rozmawialiśmy o tym w zeszłym tygodniu. Nie umiałem być wobec niego tolerancyjny. W przekonaniu, że mój sposób jest najlepszy, nie umiałem być dla niego dobrym superwizorem i niczego się od niego nie uczyłem. Nie uczyłem się od nikogo.

„Wiesz, Carol, szachy są jak życie. Kiedy gra się skończy, wszystkie bierki: pionki, króle i królowe trafiają do tego samego pudełka”.

Nigdy wcześniej nie byłem w miejscu, w którym zgromadziliby się ludzie... aż tak prości. Ale chcesz usłyszeć prawdę? Nawet mi się tam spodobało. Zero pretensjonalności. Poczułem się jak w domu, było mi lepiej niż w Pacific Union Club. Znalazłem się wśród swoich. Jakbym na powrót trafił pośród klientów mojego ojca na rogu ulic Piątej i R. Ale nienawidzę tego, że mi się tam podoba. Nie chcę spaść do ich poziomu. Niepokoi mnie myśl, że zostałem aż tak gruntownie zaprogramowany przez swoje dzieciństwo. Stać mnie na więcej. Całe życie powtarzałem sobie: strzepuję ze stóp pył naszego sklepiku. Wspinam się wyżej.

Ojciec miał maleńki sklepik typu „mydło i powidło” na rogu ulic Piątej i R w Waszyngtonie: nie większy niż trzy i pół metra kwadratowego. Mieszkaliśmy nad nim. Pewnego dnia wszedł klient i poprosił o parę rękawic roboczych. Ojciec wskazał tylne drzwi i powiedział, że musi ich poszukać na zapleczu, a to może potrwać kilka minut. Jednak żadnego zaplecza nie było. Tylne drzwi wychodziły na alejkę między domami. Ojciec pobiegł nią na targ znajdujący się dwie przecznice dalej, kupił rękawice za dwanaście centów, popędził z powrotem i sprzedał je klientowi za piętnaście centów.
(...) – Mówisz o tylnych drzwiach sklepiku ojca?
– Tak. I o udawaniu, że prowadzą na duże zaplecze, a nie na alejkę. To metafora całego mojego życia. Udaję, że kryję w sobie następne pokoje, ale w głębi serca wiem, że nie mam żadnego zaplecza z ukrytymi towarami. Wchodzę i wychodzę bocznymi alejkami i tylnymi drzwiami.