Twórczość, Habriel

Wziąłem głęboki wdech...
Spojrzałem życiu prosto w oczy,
chcąc odnaleźć swoją drogę.
Zadrżały mi nogi...
Osunąłem się po ścianie,
a me oczy przysłoniła gęsta mgła.
Serce zakuło...
Jakby ostrze wbijało się coraz głębiej.
Łzy popłynęły po policzkach,
barwiąc ubrania krwią.
Ból i zimno ogarnęły moje coraz bardziej zdrętwiałe ciało.
Serce zastygło w lodowatej osłonie.
Upadłem...
Nie czułem już nic co kiedyś dawało mi szczęście i uśmiech.
Odnalazłem...
Strach, samotność, pustkę i ciemność przysłaniającą jakąkolwiek nadzieję.

Łza delikatnie spływa po policzku.
Czuję jej chłód...
Koi rozpalony rumieniec.
Jedna za drugą coraz szybciej, wyzbywają się moich uczuć.
Czuję ich smak...
Spowijają moje suche usta.
Wyraźnie słony...
Jednak wyczuwam, delikatną słodycz straconej miłości.
Łączą się w przezroczystą krople.
Widzę każde wspomnienie odbijające się w tafli zgromadzonych emocji.
Chusteczka zbiera cały ból.
Ląduje do kosza...
Tam gdzie miejsce moich uczuć.

Płyne myślami, przez ocean trudnych wyborów, ciężkich sytuacji kreowanych milionem porażek. Twardo stąpam po załatanym pokładzie stawiając żagle na wiatr nadzieji. Wypatruje kruków na niebosklonie, by znaleźć drogę do Odyna stwórcy. Pieśń na ustach moich przodków, niesie mnie pośród sztormów i nawałnic. Z dumą krzyczę Valhala patrzą śmierci prosto w oczy. Nie groźny mi wiatr, ani siła morskich fal, walczę do ostatku swoich sił, by nie splamić honoru i nie doznać gniewu Thora.

Zagubiłem się w labiryncie uczuć, skręcam w ślepe uliczki.
Błąkam się po korytarzach szukając swojego celu, nie tracąc nadziei.
Ocieram łzy ze zmęczonych oczu, brnę przed siebie dźwigając brzemię niepokoju.
Na rozstaju dróg nie wiem czy mam kierować się rozsądkiem i realizmem.
Czy wybrać moje serce, kierujące się marzeniami i miłością.
Uparcie i zawzięcie szukam, wymyślam nowe kombinacje by znaleźć właściwy szlak.
Zamykam oczy, wyobrażam sobie mój cel, marzenia, pragnienia.
Chciałbym je spełnić.
Boje się znów stracić wszystko na czym mi zależy.
Lękam się braku drugiej osoby w mym wnętrzu.
Przerażą mnie samotność i brak uczuć.
Wiele bym dał by znaleźć właściwą ścieżkę, bym mógł podążać prosto do Jej serca.
Choć opadam z sił, łudzę się nadzieją na lepsze jutro.
Nigdy nie zależało mi na Kimś jak na Niej.
Zatracam się w jej niebieskich oczach, przemierzając bezkresny ocean.
Gdy czuje jej zapach, jej feromony przenikają mnie.
Serce bije jak młot, zwiększa się moje tętno gdy tylko poczuje jej dotyk.
Jak narkoman odczuwam jej brak. Uzależnienie przenika całą mą osobę.
I ciągle walczyć chce, by znaleźć wskazówki jak znaleźć ukryty do szczęścia szlak.

Kroczę drogą usłaną cierniami,
podążam ku Valhalli tracąc więcej krwi.
Upadam zaplątując się w kolczaste krzewy.
Przeszłość toczy truciznę w pnączach, ściskających moje gardło.
Każdy upadek to coraz większy ból, podnosząc się marze by to już był koniec.
Obolały trafiam na łąkę pełną majestatycznych kwiatów i zielonych traw.
Nabieram mocy w mych przekonaniach, dostaje skrzydeł niczym Hugin i Munin
wracające na oblicze Odyna by przekazać wieści.
Słyszę już śpiew poległych wojowników,
szykujących się do ostatecznej bitwy ze złem.
By potem siąść przy złotym stole i ucztować
u boku swych kompanów zwycięstwo.
Lecz nie widzę nadchodzących Walkiri
To jeszcze nie koniec by dostąpić chwały.
To tylko drobna potyczka dająca kolejne blizny.
To nie mój czas by u bram przywitał mnie Bragi.
Stoję na rozstaju dróg i z obu stron ciernie……

Serce rozsypane na miliony kawałków, zakurzone pozostawione bezlitosnej ciemności.
Pustke czuje żyjąc bez części mnie.
Zbieram w mroku fragmenty mojej układanki.
Odchodząc od zmyslow, z trudem składam wsztstko w całość.
Lecz brakuje mi elementu, który sklei zdewastowane serce pełne szarej rzeczywistości i
przerażającej przeszłości.
Cała układanka rozsypuje się każdego dnia w mych dłoniach.
Zaczynam pracę od nowa i tak już do końca swych dni będę kroczył po ścieżce ubitej z
krwi i łez.

Bezkresny ocean przemierzam, pośród tajemniczych fal.
Okręt wciąż płynie mimo wielu ran.
Naprawiam wciąż kadłub, by spocząć pośród bujnych zielonych palm
Sztorm za sztormem utrudnia mi rejs,
brakuje już sił o odetchnąć chciałby człek.
Mocno łapie za swój życiowy ster i mknę przez wzburzone fale,
nie tracąc nadziei łapie wiatr w żagle i podążam tam gdzie poniesie los.
Nie boje się przeznaczenia, gdy tęcza w trakcie burzy pokazuje mi ląd
Dobiłem do brzegu…..
Me życie nabrało kolorowych barw, natchnienie przepływa me serce i dusze.
W końcu uspokajam swoje wzburzone uczucia.

Cisza to pojęcie mi tak odległe …
Tak nieznane …
Tak obce …
Ma dusza ciągle szargana cierpieniem życia,
niszczeje w nieboskłonach, patrząc w przyszłość
nierealnymi marzeniami.

To co odległe nigdy nie zostanie zdobyte.

To co nieznane nie będzie prze zemnie odkryte.

To co obce nie będzie mi dane poznać.

Wszystko tak dziwne
Wszystko tak tragiczne
Wszystko tak nieskalane

A ja w tym wszystkim w rozpaczy tkwię.
Serce samotne broczy zimną krwią, a dusza niespełniona
marzeniami podtrzymuje bezsensowny żywot.

Koło fortuny choć raz dało mi poczuć smak zwycięstwa, nad swoim marnym losem.
Stoję w końcu na mych nogach bez niepotrzebnych balastów.
Poczułem beztroskiego życia, chęć walki o lepsze jutro.
Choć marzeń swych nie spełnię, pragnę w końcu żyć.
Oddychać wolnością, bez łańcuchów cierpienia.
Zamknąłem stare dzieje zbrukane krwią, by żyć od zera z czystym kontem,
lecz szargają mną wspomnienia, niedające mi spokojnie spać.
Nie doznałem nigdy błogiego szczęścia, by w zgodzie z drugą osobą wspólnie
cieszyć się zwycięstwami i opłakiwać porażki wspierając się nawzajem.
By istnieć w harmonii oddechów i dusz, kreując swe życie na dobre i złe.
Ale jest nadzieja, pośród zgliszczy odnajduje ostoje spokoju, może znajdę anioła który
pozwoli mi cieszyć się moim nowym życiem i da ujrzeć spełnione marzenia w snach.

Zbłądziłem na rozstaju dróg.
Wybrałem używki i dobrą zabawę.
Zaburzyłem moje zmysł by zatracić złe wspomnienia.
Alkohol pozwala mi usnąć po ciężkim dniu.
Dragi resetują mój mętlik w głowie.
By zacząć wszystko potem od nowa.
Sam już nie wiem jak mam żyć.
Brak mobilizacji na nowy dzień przysparza
mnie o solidny ból głowy i rozczarowanie.
Czym me serce dalej samotne tym częściej
sięgam do innego wymiaru świata.
Wiem że to złe bo otępiam sam siebie,
lecz bez tego siedziałbym sam i tępo patrzył w sufit.
Pasja i przyjaciel to jedyne co mam pośród tego
życiowego zgiełku potarganych wspomnień.
Gotując zapominam o tym kim jestem,
wpadam w błogi trans, w którym czuje
moje życie od nowa.
To jest radość, oddanie, chemia i zwieńczenie
mojego dziwnego żywota.

Siedzę tu sam pośród gęstych nadjeziornych traw.
Trzyma w dłoniach kartkę i przelewam na nią myśli ślad.
Odpływam w marzenia, patrząc tępym spojrzeniem w dal.
Widzę gniew wzburzonych fal, uderzają o brzeg tracąc cały złowrogi szał.
Wiatr ugina nieopierzone w liście drzewa, jakby do tańca porwać je chciał.
W koło szum wody nadaje jazzowy rytm.
Słońce przebija szatę chmur, nadając aksamitu wzburzonej tafli.
Naglę wszystko milknie, jak miasto nocą,
by potem odezwać się z podwójną natury mocą.
A ja ?
Odpływam myślami w spokojny rejs……

Żywot mój jak Syzyf ciągle pod górę toczył swój los.
Przeznaczenie patrząc prosto w mą zlęknioną twarz,
rzucało kłody klęski by ranić moje serce.
Kpiło z mego cierpienia wbijając ostrze,
Broczyłem czarną krwią…
Traciłem wiarę, męcząc się gorejącą duszą.
Dostałem szanse…
Nadziei nadszedł czas…
Me skrzydła nabrały blasku idąc ścieżką światła.
To nowa przyszłość zwiastująca lepsze jutro.
Mam nowe życie…
Dające w końcu proste spojrzenie,
na moje krzywe oblicze.