Twórczość, grejsza

Kama szedł wolnym krokiem ulicami Venomanii. Chemiczny zapach włosów drażnił jego nos, przez co ciągle przystawał i kichał, ściągając na siebie wzrok ludzi. Wszyscy, bez wyjątku, szturchali się wzajemnie i wskazywali na niego palcami. Dotychczas każde jego wyjście przechodziło bez echa, ludzie widzieli w nim kolejnego dzieciaka z "dobrego domu". Teraz patrzyła na niego cała ulica.
"Wszyscy muszą się napatrzeć na moje włosy."
Spojrzenia ludzi odprowadziły go do Tirsem. Wiedział, że przekracza granice dzielnic, gdy równa kosta brukowa zamieniła się w twardą, gdzie niegdzie popękaną ziemię usłaną ostrymi kamieniami. Wzdłuż "ostrej drogi" stały domki jednorodzinne. Niektóre były w opłakanym stanie, drugiemu domowi po lewej stronie brakowało fragmentu dachu, pierwszemu po prawej waliła się ściana boczna... Mimo wszelkich niedogodności była to [...]

Od pewnego czasu jesteśmy zalewani sztucznością. Media wciskają nam nawet podświadomie coraz to nowsze kanony piękna i kult plastikowego ciała bez żadnej skazy. Nastolatki (zresztą, nie tylko), które nie pasują do ogólnie przyjętego "kanonu", obserwują to wszystko z myślami, że coś w ich ciele nie gra. Ci bogatsi robią sobie operacje plastyczne, są szczęśliwi z nowego wyglądu. Budzą się rano, spoglądają w lustro i mówią " Wow, to ja!".
Co mają zrobić biedniejsi ludzie, którzy nie zarabiają kokosów a chcą coś zmienić? Sięgają po ogólnodostępną i tańszą alternatywę - photoshop.
Taki delikwent budzi się rano, spogląda w lustro, stwierdzając, że jest źle. Jednak nie szkodzi, photoshop i przyjaciele blur, liquify i filtry zaraz to poprawią. Wyszczuplą nosek, zwężą twarz, zakryją pryszcze, które pojawiły się wczorajszej nocy. Zrobią z niego człowieka odpowiadającego obecnym standardom piękna. Ów osóbka ze swoją idealnie zrobioną, plastikową buzią i odpowiednio zmienionym życiorysem może już iść podbijać wszelkie portale społecznościowe. Może zbierać fanów, stać się autorytetem i wzorem i dalej pokazywać swoje przerobione zdjęcia, na które patrzą kojelne nastolatki z kompleksami. Patrzą i wpadają na genialny pomysł, że przecież też można coś zmienić, przybliżając się tym samym do ideału.
Ideał pokazuje mały ekran smartfona lub duży ekran komputera i wszystkie konta na portalach społecznościowych. Lustro pokazuje niewygodną prawdę i źródło frustracji, która po obróbce zniknie na jakiś czas, bo kolejne tabuny ludzi uwierzą w kłamstwa grafiki i będą podziwiać idealną personę.
Nieistniejącą personę.

A w oczach tylko smutek
Zaklęty nie uwolniony przez wieczność
A w nocy tylko tłumione łzy
Skrywany przed światem szloch
Laleczko nie roń swych łez
Ludzie nie są ich warci
Gdy przyjdzie poranek
Nawet ich nie zauważą
Kolejny dzień
Tańczysz na
Udawanym Balu

Idź dalej przed siebie
Nawet nie wiedząc co cię tam pcha
Liczysz, że znajdziesz szczęście?
Nawet nie wiesz jak bardzo się mylisz
Spokoju również nie zaznasz
Demony przybędą w nocy
Rodzice czarnych myśli
Tak.. Czego szukasz przed sobą?
Odpowiedzi na pytanie...
Tak
Twych uczuć dawno już nie ma
Te łzy są puste

Snem wiecznym...
Ach, zamknij już te posiniaczone powieki
Zamknij usta i utnij język
By nie wypowiadał już głupot
Idiotycznych marzeń, których nie spełnisz
I nie pamiętaj swoich raniących słów
Nikt z nas nie był święty
Zaśnij tym swoim ukochanym wiecznym snem!
Nic nas tu już razem nie trzyma

Mów mi jeszcze szeptem
Do księżyca niesionym i gwiazd
Tylko raz, znów powiedz, że kochasz
A ja z twych ust będę spijać
Każdą literę
Jak i sylabę
Słowo aż w końcu zdanie
Zatrzymam na wieczność
Bo więcej nie usłyszę tych
Pustych dla ciebie dźwięków
Nie jestem nimi, więc nie mam prawa
Chcieć tych słów

Gdy różana kurtyna opadnie
Gdy rozkosz końca dobiegnie
Zobaczysz tylko czarne łzy
Pachnące dymem
Smakujące namiętnością
Ze szczyptą tragedii

Marzenia
To piękne obrazki w głowie
Pomagające pokonać trud codzienności
Coś, dzięki czemu życie nabiera kolorów

Czasem nierealne wizje
Czasem coś, co można spełnić odrobiną chęci
Czasem dotyczące kogoś innego

Wymagające niekiedy poświęceń
Zaciskania zębów

Kiedy urzeczywistnią się
Obrazy z naszych wizji
Jesteśmy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie

Yakami powoli odpływał do innego świata. Był to świat bez bólu, trosk, marzeń, pragnień, tęsknoty... Początek końca istnienia duszy, której nie dane było spędzić na ziemi więcej czasu.
Nazywano to miejsce Letarium. Było to coś w rodzaju poczekalni, trafiały tu dusze, które były jedną nogą w nicości, ale miały jeszcze nikłe szanse na przeżycie. Teraz leżała tu dusza Yakamiego.
Na powiekę chłopca spadł pojedynczy płatek śniegu, który rozpuścił się niemal natychmiast, spływając z jego rzęs na blady, zdarty policzek. Wyglądał jakby płakał.
Zgarnął dłonią śnieg, w którym leżał i który powoli zaczął go przykrywać zimną puchową kołdrą. On sam nawet nie wiedział ile tam leżał.
Drugą ręką dotknął rany na brzuchu, której teraz w ogóle nie czuł. Zdziwiony otworzył oczy [...]

Śnieg powoli zaczął zasypywać miasto. Jego widok nocą był nastrojowy, a ja takiego właśnie nastroju potrzebowałem. Usiadłem na zimnym parapecie i z intensywnością wpatrywałem się w spadające płatki białego zimnego puchu.
Gdy byłem mniejszy, uważałem, że te gwiazdki można porównać do ludzi. Z daleka takie same, z bliska każdy z nich jest inny, niepowtarzalny. Jak ludzie. I znów wracam do przeszłości...
Wstałem z parapetu, zabrałem z biurka klucze i wyszedłem z domu, cicho zamykając za sobą drzwi.
Wiedziałem już gdzie pójdę.
Klapa dachu mojego bloku była otwarta zawsze, wystarczyło ją tylko wypchać z zawiasów. Gdy tylko wychyliłem głowę przez otwór, powitał mnie chłodny wiatr, który rozwiał moje długie włosy. Nogi ślizgały mi się po powierzchni dachu, który pokrył lód. Bałem [...]