możesz zapytać mnie: kim jestem?
odpowiem: nikim.
pokruszoną taflą bezkresnego jeziora
uczuciem wygasającym niczym najmniejszy płomień

nagie mury ścian przysłania lęku mego cień
koszmarna kołysanka, w sercu ten sam krzyk
granica, za którą przechodzić nie wolno
i słowa, które niezapisane, ranią

przypomnij mi: kim jestem?
wątłym uczuciem w rozgrzanych ramionach
wyblakłą kartką rzuconą na wiatr
wspomnieniem nurtującym myśli i zapadającym w pamięć

w niewdzięcznym tańcu szukam schronienia
w uchylone drzwi jako przyszłość swoich dzieł
prawie dramat ludzkich chwil
i ulotna nadzieja na lepsze jutro

przecież powtarzałam ci, że jestem
szeptem, co spowija
duszą, która pragnie
i snem, co ukojenie przynosi

czego szukasz rozbieganym wzrokiem?
gdzie patrzą twoje przerażone oczy?
jestem tym, co stworzyłeś
pozwoliłeś żyć.

postawiono mnie pod mur
i związano ręce
a ciemność spowiła nasze miasto
a strzyżyk cichutko nucił kołysankę
kazano mi biec
więc skulona oplotłam własne ramiona
mówiono mi: żyj
więc zamknęłam oczy w przestrachu
nieszczęściem mnie karmiono
więc tchnęłam w nich własne słowa
i wołanie jak błądzący popiół
odmawiano mi posłuszeństwa, choć górowałam
niepokonana siła
szaleńcza odwaga
krzyk zamarł w moich ustach choć serce cicho biło
niczym sidła trzymano moje nadgarstki
stalowy ucisk wypalał swoje znamię
w popłochu poranione ręce
milczenie skrzypiec i aniołów
i nikt nie prosił o ratunek.

zgotowali nam piekło
a piekło niebem się stało
a czarne futryny zionęły w rozpaczy
nikt nie prosił o ratunek.

postawiono mnie pod mur
i związano ręce
a ciemność spowiła nasze miasto
a strzyżyk cichutko nucił kołysankę
kazano mi biec
więc skulona oplotłam własne ramiona
mówiono mi: żyj
więc zamknęłam oczy w przestrachu
nieszczęściem mnie karmiono
więc tchnęłam w nich własne słowa
i wołanie jak błądzący popiół

siedzę w milczeniu i obserwuję jego dłonie
spoglądam na głębokie nacięcia na prawym nadgarstku
modlę się, by miał w sobie siłę
modlę się, by trwał.

Siedzę w milczeniu i obserwuję jego twarz
spoglądam na podłużną ranę na policzku
szeptam cicho, by ukoić ból
szeptam, że już czas.

Siedzę w milczeniu i obserwuję świat
Wspomnienia otaczają moję głowę niczym tlen
świerk szumi głusząc moje myśli
a serce woła o pomoc.